Auckland Paihia Whitianga Rotorua Waitomo en Taupo

We zijn al weer bijna twee weken in Nieuw Zeeland dus het wordt zeker wel weer tijd voor een update. De eerste dagen hebben we geacclimatiseerd in Auckland, de grootste stad van Nieuw Zeeland. Het voelde echt alsof we in Engeland of een stad in een ander Europees land waren. Het weer liet wat te wensen over en het is heel westers allemaal. Ze rijden hier aan de linker kant van de weg, dus dat was ook even wennen. In Auckland zijn we naar het Auckland museum geweest, met heel veel Maori cultuur en kunst, we zijn helemaal tot bovenin de Sky Tower geweest, het hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond. Verder zijn we ons te buiten gegaan aan alle aziatische eettentjes en foodcourts die ze hier hebben. Je merkt wel dat Nieuw Zeeland dichtbij Azië ligt, met alle Aziatische invloeden. Voor ons een feest na alle steaks en patat van de afgelopen weken. We hebben een ticket geboekt bij Kiwi Experience. Dit is een organisatie waarbij je in een grote touringcar het hele land door kunt reizen. Er zijn allemaal verschillende passen die je kunt kopen en je kunt in principe zelf weten hoe lang je ergens wilt blijven tot je weer op de volgende bus stapt.
Ons eerste uitstapje met de kiwi bus was naar Paihia in The Bay of Islands. De buschauffeurs van de kiwibus vertellen heel veel informatie over de plek waar we heen rijden en ook de plaatsen waar je langs komt. Soms maak je stops voor activiteiten of lunch of plaspauzes. Naar Paihia reden we redelijk direct. We hadden een boottochtje geboekt via de bestuurder van de bus en gingen diezelfde middag nog met een boot langs de eilanden. We zaten voorop de boot en dat ding ging als een idioot zo hard. Op een gegeven moment konden we gewoon niets meer horen vanwege al het geruis in onze oren. We stopten midden op het water om dolfijnen te spotten. En die hebben we gezien! Tientallen hele grote dolfijnen zwommen rond de boot en speelden met de golven van de boot. We voeren daarna door naar “The hole in the Rock”, zoals de naam al doet vermoeden, een grote rots met een groot gat erin. Het zag eruit als een soort arc in het water. We konden er niet doorheen varen omdat het water te wild was, maar het was wel een mooi plaatje om te zien.
Aan het einde van de boottocht stonden er twee kleine, magere jongetjes op de wal. Ze voerden een traditionele Haku op. Een soort krijgersdans van de Maori, die nogal wat geschreeuw, gestamp en intimiderende armbewegingen bevatten. Het was dus wel heel grappig om die kleine jongetjes dat te zien uitvoeren. Toen we van de boot af stapten waren er een paar vissers met hun vangst: Een gigantische zwaardvis van 80 kilo, echt gigantisch.
’s Avonds hebben we een feestje gevierd in de hostelbar. Het was Australiaday en er was een soort benefietavond georganiseerd voor de slachtoffers van de overstromingen.
De volgende dag was het eindelijk zover, Daphne ging duiken. Na de mislukte pogingen van Frans Polynesië was ze daar natuurlijk erg blij mee. Er liggen twee scheepswrakken in de baai, waaronder The Rainbow Warrior. Helaas kon Daphne daar niet duiken omdat het al een tijdje geleden was sinds haar laatste duik, maar in plaats daarvan deed ze een opfriscursus van twee rifduiken. Het was supermooi weer deze dag, maar door ernstige regen de dagen ervoor was het water wat troebel. Wel heeft ze een octopus in actie gezien, inkt spuitend en dergelijke!
In de tussentijd moest Irma ook nog iets verzinnen om zichzelf te vermaken, dus dat werd een kayaktocht van een dag. In een groepje van 6 voeren we richting een waterval in de rivier. Twee Aziatische dames in de groep waren zo hysterisch aan het peddelen dat ze geen meter vooruit kwamen, naast de kayak gingen zwemmen, elkaar uitscholden en niet door hadden dat ze een comedyshow aan het opvoeren waren. Uiteindelijk, na een kwartier wachten op een stukje wat 2 minuten peddelen kost, hebben we ze achter gelaten. Ze zijn uiteindelijk opgehaald door een bootje van de organisatie. De waterval was mooi, maar er moet toegegeven worden dat we een beetje verwend zijn na de Iguazu watervallen.
De volgende dag zouden we terug gaan naar Auckland, maar de bus vertrok pas om 3 uur ’s middags. Het was ontzettend noodweer, regen storm en het hield maar niet op. We hadden gehoopt op een stranddagje, maar dat zat er niet in. We hebben uiteindelijk met het hele hostel een filmdagje in de grote woonkamer. Toen we eenmaal in de bus zaten en 5 minuten onderweg waren stopten de ruitenwissers ermee. En met de harde regen die we hadden, was het niet echt een optie om zonder ruitenwissers door te rijden. Uiteindelijk moesten we alle spullen overhevelen naar een andere bus en vertrokken we 2 uur later toch richting Auckland.
Na een kort nachtje in Auckland pakten we de bus naar Whitianga of Mercury Bay. We hadden al nieuws gehad dat de heftige regen die we ook in Paihia hadden ervaren onderdeel waren van Cycloon Wilma, die het noorden van Nieuw Zeeland trof. Bij Mercury Bay waren al behoorlijk wat overstromingen en het was niet zeker of we er wel zouden kunnen komen. Onderweg zagen we steeds meer velden onder water staan en soms dacht je dat je een meer zag, maar toen stonden er nog allemaal bomen in. Dat was dus ook niet de bedoeling. Na een tijdje kwam de grote uitdaging: Een heel stuk weg stond onder water en er stonden allemaal auto’s in een file te twijfelen of ze nu wel of niet door het water wilden rijden. Onze chauffeur was gelukkig nogal avontuurlijk dus we zouden erdoorheen gaan. Maar het bagageruim was niet water dicht en omdat we niet wisten hoe diep de plassen zouden zijn moesten alle tassen in de bus zelf. Iedereen zat met tassen en koffers op schoot en toen waren we er klaar voor. Toeterend gingen we langs alle twijfelende auto’s en met een grote grijns reed de chauffeur door de plassen heen. Soms wel een halve meter diep. Het was wel heel grappig allemaal. We zijn uiteindelijk ergens in de avond in Mercury Bay aangekomen en door de overstromingen konden we niet naar de bekende Cathedral cove en hot water beach. Dat was wel jammer.
De volgende dag zijn we naar Rotorua gegaan. Onderweg hebben we een stop gemaakt in een plaatsje waar Hobbiton ligt, het dorp waar Frodo en zijn familie woont. De hele filmset is nog in tact en kun je bezoeken als een soort pretpark. Wij moesten het doen met hobbiton bord met een beeld van Gollum er naast. Goed genoeg voor ons.
Rotorua is bekend om haar thermale velden. De aardkorst is hier heel dun waardoor er heel veel geisers, modderpoelen en thermale baden zijn. Het stinkt er continu naar rotte eieren. We bezochten een geiserpark waar we de spuitende geisers konden zien, borrelende blubberbaden en nog meer over de Maori cultuur te weten kwamen. We hebben zelfs nog een kiwivogel in een soort opvang gezien.
’s Avonds zijn we naar een traditionele Maoriavond geweest. In een haka (normaal gesproken een soort grote Kano, maar nu even een grote bus) reden we richting Tamaki Maori Village. We kregen voorlichting over hoe de avond zou verlopen en er werd een chief gekozen van onze “stam”. Er werd ons meerdere keren duidelijk gemaakt dat het tijdens de openingsceremonie niet werd gewaardeerd om te lachen of zelfs te glimlachen, en het verhaal van onze buschauffeur over de Nederlandse jongen die ooit de Maori mannen in de zeik wilde nemen en daarbij zijn neus brak, was ook niet echt geruststellend. Toen we aankwamen kwamen de Maorimannen aangerend en schreeuwden, rolden hun ogen, staken hun tongen uit en voerden hakus uit. De chiefs werden begroet en toen duidelijk werd dat we “goed volk” waren mochten we het dorp betreden. Het klinkt misschien een beetje nep allemaal, maar geen persoon van de groep durfde ook maar te lachen en het was ook echt best indrukwekkend. In het dorp waren de huisjes van de Maori nagebouwd en lieten ze zien hoe ze kleding maakten en vertelden ze iets meer over de tatoeages die de Maori mannen over hun hele lijf en gezicht dragen.
Daarna liepen we door naar een gebouwtje waar de show werd opgevoerd. Er werden haku’s, dansen en liederen opgevoerd en de vrouw deden een soort dans met balletjes aan touwtjes wat echt heel bijzonder was. De mensen konden zo mooi zingen, dat was echt mooi.
Toen was het tijd voor het eten, waar we al uren naar uit keken. De Hangi, een soort ondergrondse barbecue met hete stenen, stoom en manden met eten. Het was echt heerlijk en vooral het toetjes: Pavlova, was niet te versmaden.
We zijn een dag extra gebleven in Rotorua omdat we graag wilden mountainbiken, maar helaas, het weer zat weer niet mee. Het regende en we hebben dus eigenlijk weinig uitgevoerd die dag. We wilden de volgende dag graag weer verder met de bus maar stonden op de wachtlijst. Het is nu zomer in Nieuw Zeeland en dus hoogseizoen, waardoor de bussen overboekt zijn. Om een lang verhaal kort te maken, de volgende ochtend stonden wij met onze tassen klaar bij de bus en konden we niet mee. Een idioot bij het kantoor van kiwi had ons op de verkeerde bus geboekt en daardoor stonden we onderaan de wachtlijst. Uiteindelijk waren er 4 wachtende en 3 vrije plaatsen in de bus. Nogal frustrerend dus!
We hebben de extra dag gebruikt om toch te gaan mountainbiken en dat was echt heel leuk. Er is hier een heel mountainbike park waar een aantal jaar geleden de wereldkampioenschappen gehouden zijn. We reden over smalle paadjes, stijl omhoog, superstijl omlaag, door de bossen, over boomstronken, behoorlijk avontuurlijk dus. Om het nog wat spannender te maken besloot Irma om wat actiefoto´s te maken. Maar met je rechterhand een fototoestel vasthouden, met dezelfde hand de rem moeten bedienen en een scherpe bocht bergafwaarts nemen verloopt zelden zonder problemen. Gillend stortte ze van de weg af, over omgevallen boompjes om tot stilstand te komen in een bosje. Gelukkig.
Maar het grootste avontuur was toch wel de terugweg. Er was maar één weggetje door het bos waardoor we terug konden, en die stond nogal onder water. Een stuk van ongeveer 30 meter lang en het was niet te zien hoe diep het was. Uiteindelijk gingen we maar gewoon erdoorheen en het werd steeds enger. 20 centimeter diep, 30 centimeter diep, de achterwielen die gaan slippen als je te snel trapt, de fiets die om zal vallen als je te langzaam trapt. Inmiddels waren onze gympen al helemaal onder water en het werd steeds dieper. Uiteindelijk kwam het water tot over onze knieën, op de fiets. Uiteindelijk hebben we het gehaald, het was heel grappig.
De volgende dag hadden we iets meer geluk met de bus en mochten we wel mee, naar Waitomo Caves. Onderweg stopten we in een dorpje waar twee belangrijke activiteiten waren: Zorbing en een Farmshow. Zorbing is jezelf in een hele grote beachbal van een heuvel af laten rollen voor veel te veel geld. De farmshow was… bijzonder. Een podium vol met 16 soorten schapen, een demonstratie schapenscheren, rondrennende herdershonden en een koe die op het podium gemolken werd door het publiek. Zeker iets anders dan anders.
Waitomo staat bekend om haar grottenstelsels en gloeiwormen. We hebben een tour gedaan wat inhield dat we ons in een wetsuit moesten hijsen, rubberen laarzen en een helm met hoofdlamp aan kregen en de grot in gingen. In de grotten stromen rivieren en we moesten klimmend, springend en in rubberen banden het water door. Als de hoofdlampen uitgingen zag je honderden gloeiwormen op het plafond van de grot en het leek net alsof je door de efteling ging. We hebben nog gecheckt of het niet stiekem gewoon LED lampjes waren, maar we konden geen stopcontact vinden. Na twee uur in de grotten voelden we onze vingers en tenen niet meer en was het ook een welkome verassing dat er een warme douche, tomatensoep en bagels voor ons klaar stonden.
De volgende dag wilden we eigenlijk naar Raglan gaan, het bekendste surfplaatsje in Nieuw Zeeland, maar de kiwibus reed daar niet meer heen. We moesten dus zelf vervoer regelen. Na wat navraag bleek dat 4 uur te duren, 50 dollar te kosten en 3 keer overstappen nodig te hebben. We hadden er gewoon geen zin in en waren een beetje geirriteerd dat de kiwi experience ons dat niet eerder had verteld. We zijn dus toch maar weer met dezelfde bus meegegaan naar Taupo. Omdat we niet hadden verwacht dat we daar gisteren al heen zouden gaan hadden we nog niet echt nagedacht over de activiteit die we daar zouden gaan doen: Skydiven. Taupo is the Skydiving Capital of the World en de goedkoopste plek om het te doen in Nieuw Zeeland. Om 3 uur kwamen we aan bij het hostel en om 5 uur werden we opgehaald door het busje van Freefall skydiving. We hadden nog helemaal geen tijd om zenuwachtig te zijn want het ging allemaal zo snel! We kregen en dvd te zien bij het vliegveldje, kregen wat uitleg en werden eigenlijk meteen in een pak gehesen, want er waren nog 2 plekjes in het volgende vliegtuig. We werden aangesnoerd in een soort harnas, kregen een kek leren mutsje op en waren ready to go. We waren met 4 meiden in het vliegtuig en hadden allemaal onze eigen Tandemmaster (De man die achter je hangt en de parachute bediend) en een eigen fotograaf/cameraman. We vlogen tot ongeveer 4,5 kilometer hoogte en het duurde ongeveer 20 minuutjes voordat we op de goede plek waren om te springen. Irma was als eerste aan de beurt en voor je het weet, zit je op het randje van een vliegtuig, een gigantische diepte onder je, de fotograaf hangt uit het vliegtuig en dan ga je opeens keihard naar beneden! Daphne ging er meteen achteraan. Haar tandemmaster had nog meer haast en voordat ze de tijd had om haar brilletje voor te doen gingen ze al!
Tijdens de vrije val van ruim een minuut gaat er echt vanalles en niets door je heen. Je gaat wel 200 kilometer per uur en je moet niet vergeten om adem te halen. Je wordt gefilmd, dus je moet wel een beetje leuk doen met je armen enzo, maar op dat moment laat je creativiteit nog wel eens te wensen over. Dus veel verder dan duimen opsteken en een beetje zwaaien kwamen we niet. En natuurlijk heel hard grijnzen, de hele tijd! Na een minuut ging de parachute uit en wordt je snelheid met een ruk omlaag gebracht. Met een prachtig uitzicht over het meer en de vulkanen in de omgeving zweef je nog een paar minuten naar beneden. De man achter je doet nog wat kunsten met de parachute waardoor je maag af en toe nog een beetje gaat protesteren en dan komt de grond opeens heel dichtbij! Benen omhoog en daar sta je dan!! Trillend op je benen van de adrenaline en kijkend naar de anderen die naar beneden komen. Het eerste wat we tegen elkaar zeiden was: “NOG EEN KEER!!!!” Het was zo leuk! We begrijpen nu echt dat er mensen zijn die hier aan verslaafd zijn en dat de instructeurs met gemakt 6 keer per dag zich naar beneden laten storten uit een vliegtuig. Na afloop mochten we plaats nemen in de filmkamer en zagen we de filmpjes die er zijn gemaakt voor, tijdens en na de vrije val. We kregen de dvd mee en ook nog een t-shirt.
’s Avonds hebben we samen met de twee andere meiden uit het vliegtuig een feestje gevierd in de bar van het hostel. Het valt te begrijpen dat we vandaag lekker niets hebben gedaan. Nu we dit schrijven krijgen we weer een big smile op onze gezicht als we terugdenken aan die geweldige sprong. Echt een aanrader!
De komende dagen zullen we verder reizen richting het Zuider eiland. We gaan morgen naar River Valley, daarna naar de hoofdstad van Nieuw Zeeland: Wellington. Na een paar dagen daar gaan we verder naar Nelson en verder naar het zuiden van het zuider eiland. We houden jullie op de hoogte!