Getsjers en Bungyjumpen

Na onze supervette skydive in Taupo zijn we met de kiwibus naar River Valley gereden. De rit erna toe ging niet geheel zonder obstakels. We stopten bij een grote vulkaan om wat foto´s te maken en toen we met de bus om moesten draaien ging er iets mis. We stonden vast met de achterwielen in het zand en kwamen geen meter meer voor of achteruit. Eerst stapten we met zijn allen uit om te zien of de onbeladen bus misschien uit het gat kon komen. Maar toen dat ook niet lukte mochten de mannen uit de bus aan het werk. Gelukkig zit er heel wat mankracht in zo´n bus en was de bus snel weer op de weg. Na dit avontuurtje reden we door naar River Valley, een soort outdoor resort bij een rivier, in een vallei (hoe raadt je het zo). Hier werden ons weer allerlei activiteiten aangeboden zoals raften en paardrijden, maar gelukkig konden we dit keer de zelfbeheersing opbrengen om even geen honderden dollars uit te geven. Het was prachtig weer en we hebben ons de hele middag met een groep uit de bus bij de rivier vermaakt. Er was een kabelbaantje waarbij je op een soort houten plank onder de kabel hing en jezelf naar de overkant moest trekken. Al snel kwamen we erachter dat als je een aanloop nam en de mensen aan de overkant flink aan het touw trokken dat je lekker hard naar de overkant kon racen. Aan de overkant waren rotsen waar we werden opgegeten door zandvlooien (er was niet eens zand!), en waar we aan het eind van de middag naar beneden sprongen om tegen de stroom in, in het ijskoude water terug naar de overkant te zwemmen. Heel leuk.
De volgende dag vertrokken we pas om 1 uur ’s middags, dus hadden we nog tijd voor een wandelingetje naar de top van de berg, aan de overkant van de rivier. Het kabelbaantje over de rivier was toch een stukje enger als je gewoon je kleren aan hebt en dus echt niet in het water wilt vallen. We kwamen droog over en klommen naar boven. Daphne had niet haar allerbeste dag, wat stabiliteit betreft, en gleed keer op keer uit. Het paadje was heel smal, soms heel steil, en op sommige plaatsen liepen we gewoon door het hoge riet. Het was dus redelijk uitdagend. Op de weg naar beneden ging Daphne al een paar keer onderuit op het paadje, zonder al te zware verwondingen hoor. Maar we lagen al de hele tijd dubbel vanwege haar onhandigheid. Toen kwam het grootste obstakel: Het watervalletje met het smalle, houten, bruggetje. Resultaat: Daphne lag met één been in het water en Irma viel bijna in het water van het lachen. Gelukkig verliep de rest van de tocht redelijk succesvol en kwamen we redelijk ongeschonden terug bij het hostel.
Na deze avonturen en met één zeiknatte schoen stapten we de bus in richting de hoofdstad van Nieuw-Zeeland: Wellington. Onderweg maakten we een tankstop in het dorpje Bulls. Hier zijn heel veel Nederlanders naartoe geëmigreerd en dat heeft zijn sporen achter gelaten. Onderweg naar Bulls zagen we een molen en in het dorpje zelf hadden ze een grote Nederlandse delicatessenwinkel waar je stroopwafels, kroketten, drop, kerstkransjes en echt alles wat je maar kunt bedenken uit Nederland kunt kopen. Er waren mensen die pas 2 weken van huis waren die al helemaal los gingen in de winkel, maar wij konden ons inhouden. We missen eigenlijk niet echt iets van thuis en vinden het een stuk leuker om als we eenmaal thuis zijn weer lekker Hollands te doen.
Wellington is een kleine stad aan een grote baai waar constant heel veel wind staat. We zijn er 2 dagen gebleven. We zijn naar het Te Papa museum geweest, een heel groot, mooi, nieuw museum waar je wel dagen kunt rondlopen. We hebben een rondleiding gekregen door het parlementsgebouw en hebben gezien hoe ze de hele fundering van het gebouw op een soort schuifveren hebben gezet zodat het aardbeving-proof is. In Wellington vinden duizenden aardbevingen per jaar plaats, niet allemaal voelbaar. Echt een vreemd idee.
We zijn ook nog de Mount Victoria opgelopen. Een hele steile wandeling met op de top een superuitzicht over de hele stad en het water.
Vanuit Wellington zijn we met de ferryboot naar Picton gevaren. Met een heel groot schip voeren we in 3 uur naar het Zuideiland. We voeren langs fjorden en prachtige landschappen en kwamen toen aan de overkant. Het was inmiddels supermooi weer geworden en met een stralend zonnetje reden we naar Nelson. Nelson staat bekend om het Abel Tasman National Park. We hadden helaas geen tijd om een aantal dagen in het park te besteden maar zijn wel twee dagen in Nelson gebleven. Omdat het zulk mooi weer was zijn we naar het strand in Nelson gegaan. Een heel mooi strandje, heel koud water en alweer zandvlooien.
Na Nelson reden we met een nieuwe bus en een nieuwe chauffeur, Josh, naar Westport. Op de route van Nelson naar Queenstown wisselen niet veel mensen van bus, dus de mensen in deze bus zouden de komende tijd onze reisgenoten zijn. Om elkaar een beetje te leren kennen had Josh een spelletje bedacht: Speeddaten. Iedereen die aan het gangpad van de bus zit moest moest één stoel met de klok mee draaien en we kregen een paar minuten om met de nieuwe buurman of buurvrouw te kletsen. Zo ging het door totdat iedereen weer op zijn eigen plek was. Daphne ging de hele bus door en Irma kon lekker bij het raam blijven zitten zodat iedereen op bezoek kwam. Het was heel grappig en de sfeer werd meteen een beetje losser in de bus. Ook werd er een spel gestart dat zolang zou duren tot we in Queenstown aankwamen. Het woord “mine” was verboden. Als iemand dat woord zou zeggen moest hij of zij zich 10 keer opdrukken. Je kunt je voorstellen dat overal en ten alle tijden er wel weer ergens iemand op de grond lag om zich op te drukken.
We zijn onderweg naar Westport nog gestopt bij een groot meer waar we een wandeling hebben gemaakt en zijn toen gearriveerd in Westport. Hier gingen we ’s avonds met de hele bus naar het strand voor een kampvuur. Toen Josh de bus wilde parkeren vlakbij het strand kregen we een Déja Vu. De bus maakte een enorm geluid maar er was geen beweging in de krijgen. Josh had een alternatieve manier om de bus in beweging te krijgen en we moesten met zijn allen naar de achterkant van de bus om het gewicht daar te krijgen. Hij gaf nog harder gas en daarmee groef hij de achterwielen van de bus zo’n halve meter het zand in. We hebben ruim een uur buiten gestaan met zijn allen. Er zijn een heleboel mensen bij komen staan, er kwam een schep aan te pas, een hoop houten balken, heel wat pogingen om de bus te duwen en uiteindelijk een auto met sleeptouw en daarmee kwamen de bus uit het zand. Opgelucht zette Josh de bus op een veilige plek en konden we genieten van het kampvuur met Marshmallows aan een stokje. Na het kampvuur begonnen we aan onze “Three Legged Pubcrawl”. Een kroegentocht waarbij er allemaal duo’s met één been aan elkaar werden gebonden. Struikelend en hupsend gingen we van kroeg naar kroeg en we hadden een gezellig avond.
De volgende morgen reden we met de bus langs de westkust richting het zuiden. We maakten een stop bij “The pancakerocks”. Een soort rotsen in en langs het water die eruit zien alsof het allemaal laagjes steen zijn. Net een stapel pannenkoeken. Met de prachtige ruige uitzichten van de zee en de rotsen was het helemaal mooi. We maakten nog wat stops bij mooie uitkijkpunten langs de kust en reden door naar Greymouth. Hier kwamen we met een missie. Die avond zouden we in de, onder backpackers beroemde, poopub logeren. Een hostel met een kroeg en verder helemaal niets. Daar worden iedere avond met de nieuwe bus die er komt een verkleedfeest gehouden. Het thema voor ons feest was ABC party: Anything But Clothes. We mochten dus alles aantrekken, zolang het maar geen kleding was. We kochten grote papieren zakken, bloempotjes en nog wat plakspullen en onze aanstaande jurk + hoed was er.
Toen iedereen klaar was met aankopen doen stonden we klaar om met de bus mee te gaan. De bus was er alleen nog niet helemaal klaar voor. Hij wilde niet starten. We moesten een uur wachten op een monteur en er was een probleem met de accu wat gelukkig redelijk snel verholpen was. We konden weer verder richting Lake Mahinapua, maar de Poopub zich bevind. Bij aankomst kwam Les, de 87 jarige eigenaar van de Poopub zich meteen voorstellen. Er was geen woord te verstaan van zijn sterke Nieuw-Zeelandse binnensmondse accent, maar de man kwam over als een heel grappige verschijning. We aten met zijn allen in de eetzaal de beroemde steak en een soort hachee en gingen daarna aan het werk om onze outfits te prepareren. Onze pakjes waren helemaal klaar en we liepen de pub in. De meest creatieve creaties liepen rond. Mannen in Douchegordijnen, zwembanden, mensen in inpakpapier, gekleurde vuilniszakken, kartonnen dozen, noem maar op.
Na dit grote feest was het tijd voor weer wat natuur en avontuur. Franz Josef was de volgende bestemming op de kaart. Het regende en we stonden klaar om de bus in te springen. Maar, wat een verassing, de bus deed het niet. De accu’s, uiteraard. We hebben weer 1,5 uur gewacht in de stilstaande bus en eindelijk kwam dezelfde monteur als in Greymouth de bus fixen. Het probleem was weer snel opgelost maar we moesten wel terug naar Greymouth om alle accu’s van de bus te laten vervangen. Daarna konden we dan echt doorrijden naar Franz Josef.
Hier verbleef de bus 2 nachten omdat bijna iedereen hier een halve of hele dag een tour wil doen. Het regende de hele dag al heel hard en ook toen we aankwamen was het rennen om van de bus naar het kantoor van de Franz Josef Glacier Guides te gaan. We wilden heel graag nog een keer een gletsjer bezoeken, na de Perito Moreno in Argentinië, en we boekten een Full-day glacier hike de volgende dag. Hopelijk zou het weer iets beter worden, want op deze manier leek het niet heel lekker om over het ijs te wandelen.
De volgende dag zaten we al vroeg aan het ontbijt en tot ons geluk was het droog buiten! Het was nog wel bewolkt, maar wolken kunnen we aan. We vertrokken naar het kantoor van de Glacier Guides waar we voorlichting kregen, een hele outfit aangemeten kregen, waaronder sokken, schoenen, regenjassen, handschoenen, mutsen en ijzers voor onder de schoenen. We reden met een bus richting de gletsjer en moesten nog een uur lopen naar de voet van de gletsjer. Daar werden we in groepen van 8 mensen verdeeld en gingen we het ijs op. De gletsjer was echt totaal anders dan de Perito Moreno. De gletsjer liep veel steiler naar beneden en had geen groot vlak oppervlak zoals de andere. Er waren heel veel hele diepe groeven in het ijs waardoor er een soort gangen ontstonden. We liepen en klommen over het ijs, lieten ons zakken in de groeven en liepen door smalle gangen van een halve meter breed met muren van ijs naast ons van wel 15 meter hoog! Door de inspanning en het milde weer hadden we het best warm en we liepen gewoon in ons T-shirt tussen de ijsmuren, echt heel grappig. De tocht over en door het ijs ging best langzaam. Dit kwam omdat de gids continu nieuwe padden moest hakken of bijwerken. De gletsjer veranderd continu van vorm en ook omdat iedereen over het ijs loopt worden sommige stukken moeilijk begaanbaar. Het was dus wel nodig dat hij dat deed, alleen soms wilden we het liefst gewoon doorlopen naar boven. We aten onze lunch op het ijs en toen we weer verder gingen werd het plotseling koud. Het begon harder te waaien, en we liepen echt in onze volledige outfits met capuchon en handschoenen verder naar boven. Het uitzicht was super toen we eenmaal op het hoogste punt van onze toch waren aangekomen. De terugweg verliep een stuk sneller omdat de gids nu niet meer zoveel hoefde te hakken. Helemaal uitgeput en oververhit kwamen we bij de bus aan. Het was toen we van de gletsjer afkwamen niet zou koud meer, maar we hadden geen tijd om onze jassen uit te doen want we moesten bijna rennen naar de bus. We hadden nog een optie om naar de natuurlijke warmwater baden te gaan, maar daar hadden we opeens niet zo’n behoefte meer aan. Die avond waren we helemaal gesloopt en we zijn vroeg naar bed gegaan.
De volgende dag was er weer een probleempje met de bus. Zoals waarschijnlijk al duidelijk wordt, is Josh niet zo’n beste bestuurder. Hij keerde de bus en ramde de achterbumper tegen een steen aan. Het resultaat: Een half loshangende achterbumper en loshangende achterlichten. De lichten deden het nog wel en het probleem was op te lossen met Duct tape. Die bus krijgt heel wat te voorduren zo.
Nadat de bus weer aan elkaar geplakt was reden we door naar Wanaka. Dit keer geen pech onderweg of andere ongelukken. We hebben nog een stop gemaakt bij een uitzichtpunt bij de Fox Gletsjer. We maakten een wandeling langs het mirrorlake waarbij je een supermooi uitzicht hebt over het meer met de weerspiegeling van de besneeuwde Mount Fox, de Mount Cook en de Fox Gletsjer. We reden door naar Wanaka en de lucht trok helemaal open. Tegen de tijd dat we in Wanaka aankwamen hadden we een strakblauwe lucht en was het heerlijk warm. Het is echt bijzonder hoe het weer hier per uur, of per dorpje zo sterk kan verschillen. Wanaka is een klein dorp aan een meer met supermooie uitzichten van omliggende bergen. Het is er verder heel rustig en ook hier bleven we een extra nacht. Een groepje mensen van onze bus bleven ook langer, dus dat was wel gezellig. We hebben op onze “vrije” dag in Wanaka kajaks gehuurd en zijn samen met Luke, Amy en Melissa uit Engeland het meer opgegaan. We hebben echt een relaxte dag gehad met wat gekajak, veel relaxtheid en veel zon. ’s Avonds hebben we voor de hele groep gekookt. Een hele tafel vol met Mexicaanse lekkernijen. Daarna zijn we met zijn allen naar de bioscoop gegaan, een beroemde attractie in Wanaka. Het is een heel klein bioscoopje met een kleine zaal. In plaats van stoelen hebben ze allemaal verschillende luie banken en zelfs een auto waar je in kunt zitten. We keken de film 127 hours, over een man die tijdens het bergbeklimmen in een klif valt met zijn arm onder een grote steen en zijn arm na 5 dagen toch maar besluit af te hakken. De film was minder luguber dan je zou denken hoor, echt een aanrader. In de pauze kochten we, de al net zo beroemde, vers gebakken koekjes en die waren niet te versmaden.
Na onze vrije dag in Wanaka namen we de bus richting Queenstown. We maakten na 5 minuten al een stop bij Puzzling World. Een soort museum met illusiekamers en een groot labyrint. De illusiekamers waren heel cool. Er was een kamer waarbij de gezichten aan de muur je aan bleven kijken, waar je ook heel liep. Er was een kamer waar het water omhoog leek te stromen. Maar de coolste kamer was toch wel die waarbij jezelf heel groot of juist heel klein kon laten lijken. De kamer was zo in elkaar gezet dat het op het eerste gezicht een normale ruimte leek. Maar de vloer en het plafond liepen schuin af en daardoor was de ene hoek veel lager dan de andere. Daardoor kon je hele leuke foto’s maken. We zijn daarna nog een tijdje verdwaald geweest in het doolhof en daarna reden we door naar Queenstown. Onderweg maakten we een stop bij het AJ Hackett Bungy en Swing Centre. Hier hebben wij onze spannende activiteit geboekt: Een Bungyjump van 134 meter hoog en de hoogste schommel ter wereld. Bij het Centre was ook een brug waar mensen vanaf gingen Bungyjumpen. De brug was 46 meter hoog en toen we daarnaar keken werden we toch wel een beetje angstig. Dat was al zo hoog! En wij gingen nog 3 keer zo hoog! Eng!
De volgende dag was het moment van de waarheid. We meldden ons bij het Bungycentre in Queenstown, Melissa ging met ons mee om de schommel te doen, en zij leek nog zenuwachtiger dan wij. We werden gewogen, kregen allerlei nummers op onze handen geschreven en werden opgehaald met een busje. We reden ongeveer een half uur naar de Nevis Highwire. Dit is een soort hele grote kabel met een cabine boven een heel diep dal. We werden nogmaals gewogen en in een harnas gehesen. Daarna kregen we nog wat uitleg over hoe je het beste kunt springen en werden we met een kleine cabine naar de grote midden boven het dal gebracht. Daar waren nog een stuk of 10 andere springers die nog allemaal voor ons naar beneden gingen. Het gaf ons de tijd om een beetje aan de hoogte te wennen en lekker zenuwachtig te worden. We kregen een soort banden om onze enkels gebonden en moesten nog een tijdje wachten. Daphne was als eerste aan de beurt. Irma meteen daarna, dus we hadden niet eens de tijd om ervaringen met elkaar te wisselen. Als de springer die voor jou aan de beurt is omhoog gehesen wordt, lig je al klaar in een soort bevallingsstoel met je benen in de lucht. Je voeten worden aan elkaar vast geklikt en je krijgt een hele installatie van touw en metaal aan je vast geklikt. Aan het eind van je voeten zie je het belangrijkste deel: Het elastiek. Nogal angstaanjagend om te zien dat het gewoon honderden dunne elastiekjes bij elkaar gebonden zijn en dat sommige ook gesprongen zijn. Zal wel goed komen, denk je dan. Als alles vast zit en gecheckt is vraagt de instructeur: Ben je er klaar voor? Wat antwoord je op zo’n vraag? Ja, dan maar… Zodra je opstaat moet je (met je benen aan elkaar vast) met kleine stapjes naar het randje van het platform lopen. Er is een klein soort platformpje aan het grote platform aangemaakt waar je letterlijk met je tenen over het randje moet klaar staan. Nog even lachen naar de camera, niet naar beneden kijken en dan is het 3… 2… 1… BUNGY! En dan kun je maar één ding doen: Heel hard gillen!
Je spring met je armen wijd en je duikt eigenlijk naar beneden. Op dat moment gaat er echt helemaal niets in je om. Echt teveel adrenaline tijdens die vrije val. Als je elastiekje helemaal op zijn verst is uitgerekt stuiter je weer omhoog, daarna stort je weer naar beneden en stuiter je weer omhoog. We moesten na de tweede stuiter aan een koord stekken bij ons linkerbeen zodat je voeten los werden gemaakt van het systeem en je niet meer ondersteboven zou hangen. Dat was misschien nog wel het engst, want je hoort een klik en je hangt boven een afgrond. Het zou een beetje jammer zijn als je op het laatste moment alsnog naar beneden stort. Gelukkig ging dat natuurlijk allemaal goed en na een paar keer op en neer gestuiter en bijkomend van de kick word je weer omhoog gehesen. Met trillende benen stonden we weer boven en konden we eindelijk tegen elkaar zeggen wat we ervan vonden. Eng, maar heel leuk!!!
De adrenaline stroomde nog door onze aderen, maar we werden meteen terug gestuurd naar het vaste land voor de volgende activiteit: The Nevis Swing. We kregen een ander tuigje aan, moesten nog op twee mensen wachten en voor het wisten hingen we, dit keer met zijn tweeën tegelijk, aan een nieuw apparaat om nog een keer de afgrond in te storten. Gek genoeg waren we nu helemaal niet zenuwachtig meer en toen we boven de afgrond naar beneden keken hadden we zoiets van: kom maar op! De vrouw die op de knop moest drukken om ons naar beneden te laten vallen nam niet echt de moeite om ons voor te bereiden. Ze riep: “kijk nog even naar links, want er wordt een foto gemaakt!” Toen we keken vielen we opeens met een rotgang naar beneden. Gillende vielen we 70 meter naar beneden en daarna vlogen we nog een paar minuten heen en weer aan een soort trapeze. Onze dag kon niet meer stuk. Ook dit was echt heel leuk, en na de bungy een stuk minder eng!
We werden met de bus terug gebracht naar Queenstown en we kregen nog een certificaat, T-shirt en een pet voor onze prestaties. We hebben de hele avond nog met een big-smile op ons gezicht gelopen.
We hebben nu het idee dat we toch wel een hoop enge en extreme dingen hebben gedaan deze reis, maar als iemand nog een idee heeft: laat het hieronder gerust weten. Wij zijn nergens meer bang voor!