Frans Polynesië

Bloemenkransen, Baguettes en Jeu de Boule

We hebben net 10 dagen in het Paradijs doorgebracht, dus het leek ons tijd om iedereen weer op te hoogte te brengen van onze avonturen en klein beetje jaloers te maken met de foto’s :)
Een tijdje geleden vlogen we van het ene paradijsje naar het andere, vanaf Paaseiland arriveerden we na 4,5 uur vliegen op Papeete Airport op Tahiti. Een beetje zenuwachtig voor onze derde couchsurfpoging liepen we om half 12 ’s nachts de douane door, en daar stond Lénaïk, onze gastvrouw voor de komende dagen! We kregen meteen weer een bloemenkrans om onze nek en reden in haar autootje naar de stad. Lénaïk woont midden in Papeete en het viel ons meteen op dat, dat best nog een behoorlijk stadje is! Het huis zag er supermooi uit en we hadden onze eigen slaapkamer. Die hebben we eigenlijk meteen in gebruik genomen want we waren een beetje moe na de trip.
De volgende ochtend moest Lénaïk weg en we kregen instructies over hoe we ontbijt konden pakken voor onszelf. Het voelde wel een beetje onwennig, je bent in het huis van iemand die je pas een paar uur kent, je bent alleen en je kunt gewoon in de kastjes kijken wat je nodig hebt. Haar zoon lag ondertussen nog te slapen en we hadden dus geen idee wie we straks misschien wel in zijn onderbroek tegen het lijf zouden lopen. We dachten namelijk dat haar zoon een jaar of 15 zou zijn, maar na een tijdje kwam er een jongen van een jaar of 25 de slaapkamer uitgelopen op Spongebob Squarepants sloffen aan. Goedemorgen!
Na het ontbijt zijn we maar zo snel mogelijk op pad gegaan, omdat we ons toch een beetje indringers voelden in het huis. We liepen door Papeete, hebben de centrale markt bezocht waar je allemaal souvenirs met schelpjes en bloemetjes kunt kopen en Irma had nog even een nieuwe Pareo gescoord. Daarna zijn we naar een park gegaan. Ook hebben we een beetje research gedaan naar de ferry’s die varen tussen verschillende eilanden, want 10 dagen op Tahiti blijven is niet echt een optie. Het eiland heeft weinig stranden en is vooral heel stedelijk.
Toen we terugkwamen bij het huis was Lénaïk er weer samen met haar zus Anna. Anna woont op Moorea, een eiland vlakbij Tahiti en gaf ons een tip om naar het kantoor van Tahiti Air te gaan. Daar verkopen ze tickets voor verschillende eilanden en ook combinaties voor meerdere eilanden, voor een goede prijs. Dat klonk aantrekkelijk! En Anna bood ons ook meteen aan dat, als we naar Moorea gingen, we bij haar konden blijven slapen. Super!
De dag erna zijn we naar Tahiti Air gegaan en hebben we een super coole combinatiepas gekocht. We konden hiermee naar Moorea, Huahine, Raiatea en weer terug naar Tahiti vliegen. Omdat ons een heleboel stranddagjes stonden te wachten, hadden we een goede reden om een nieuwe bikini te kopen. Met alle surfwinkeltjes in Papeete was dat geen enkel probleem. Met onze nieuwe bikini aan stapten we op de bus naar het noorden van het eiland. Hier was een strand met zwart zand en hier hebben we een tijdje doorgebracht. Het water was niet zo blauw, vanwege het zwarte zand, maar we zagen wel al dat het heel helder was. Het was ook grappig dat het water nadat we 30 meter de zee in waren gelopen het water nog maar tot onze knieën kwam. En het was ook nog eens lekker warm het water!
’s Avonds hebben we nog gezellig met Lénaïk gepraat en kwamen we erachter dat ze een lokale beroemdheid is! Ze is namelijk TV presentatrice van een Polynesische TV zender!
De volgende ochtend vlogen we al erg vroeg en Lénaïk was zo lief om ons naar het vliegveld te brengen. Het eerste wat ons al opviel was, dat op onze instapkaart geen stoelnummer stond. Vrije stoelkeuze. Daarna zagen we dat de vliegtuigen redelijk klein waren, een stuk of 50 stoelen. We zaten uiteindelijk maar met 5 passagiers in het vliegtuig! Na een hilarisch korte vlucht van 8 minuten waren we alweer op Moorea. Daar namen we een bus naar het huis van Anna en haar familie. We werden meteen verwelkomd aan de ontbijttafel en één voor één kwam de hele familie uit hun slaapkamers aan de ontbijttafel. En van iedereen kregen we twee zoenen. Uiteindelijk zaten aan de tafel: Anna, Bruno (haar man), Johan (de zoon van Anna), Kana (de zoon van Bruno) en Tina (hun nichtje). Er werd meteen voor ons geregeld dat we een auto konden huren en voor we het wisten werden we opgehaald naar het verhuurbedrijf. We hadden twee dagen de beschikking over een Fiat Panda. Met onze trouwe Panda zijn we naar een heuvel gereden waar je een prachtig uitzicht hebt over het hele eiland, met haar mooie witte stranden. Verder hebben we in die twee dagen de strandjes getest. Het was helaas niet altijd heel zonnig, het leek wel of ieder wolkje aan de lucht ook echt regen produceerde, maar tussen de buitjes door hebben we heerlijk weer gehad. De stranden waren echt prachtig. Wit zand, palmbomen, superhelder blauw water en warme temperaturen. Het enige jammere is, dat er maar weinig publieke stranden zijn op de eilanden. Niet alle stukken kust hebben een strand en veel stranden zijn privé, van hotels of van mensen zelf. Daarom is het soms echt zoeken naar een plekje om te zwemmen.
’s Avonds werden we uitgenodigd voor het diner bij Anna thuis en we hebben genoten van een familiediner met Breadfruit (de persoonlijke specialiteit van Bruno, een soort grote vrucht die naar aardappel smaakt) en veel vlees. Het was echt heel gezellig en we voelden ons helemaal deel van het gezin. De tweede avond werden we meteen weer uitgenodigd en daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen! Kortom: Het couchsurfen was geslaagd!
De volgende dag brachten we onze auto weg en vlogen naar Huahine, nu de indrukwekkende tijd van 30 minuten. Op Huahine verbleven we in een hostel, geregeld door Anna, altijd handig die lokale contacten. Het hostel was klein en schattig en vlakbij een publiek strand. De eerste dag hebben we de hele dag op het strand gelegen, zonder regen! Het hostel lag in een klein plaatsje dat bestond uit een stuk of 3 hostels, een parelwinkel, een supermarkt, een tankstation en een restaurant.
Er was dan maar één restaurant, maar hij was wel geweldig! Dus we hebben er twee avonden op rij gegeten. De lekkerste rauwe tonijn, gebakken vis en de plaatselijke vis: Mahi Mahi. Allemaal heerlijk en vers!
De tweede dag op Huahine hebben we een scooter gehuurd. Daphne had een klein beetje ervaring met zo’n voertuig, en Irma geen enkele. Dat beloofde meteen al mooie momenten. Met een vers stokbrood in de hand en Daphne aan het stuur vertrokken we het eiland op. Huahine bestaat uit twee eilandjes met een brug ertussen dus we reden naar het andere eiland. Onderweg zagen we mooie jungle, mooie uitzichten over de helder blauwe zee, maar weinig strandjes. Ook hier is bijna alles privé, dus dat was jammer. We zijn op een gegeven moment gestopt bij een klein winkeltje bij een woning. Hier had een vrouw allemaal pareo’s beschilderd en die verkocht ze. Daphne had ook nog een pareo gekocht en de vrouw gaf ons meteen een spoedcursus pareo vouwen. We wilden de doeken alleen gebruiken om op te liggen op het strand, maar dat was duidelijk niet de echte functie ervan. We leerde hoe je er tig verschillende jurken, rokken en zelfs een broekpakje van kon maken. Heel leuk.
We reden daarna verder naar een restaurantje met een privé strand en hebben daar weer lekkere visjes gegeten en op het strandje en in de zee genoten. Op de terugweg was het toch echt tijd dat Irma het stuur een keer in handen nam, en met veel geslinger, geschok en gegier ging dat uiteindelijk helemaal goed! Wel moesten we op de terugweg een paar krabben ontwijken om de weg, maar dat houdt het spannend.
Toen we onze laatste avond op het terrasje bij het hostel zaten kwam er een auto met een grote laadbak aangereden. De mannen hadden een vis gevangen. En niet zo maar één! Een tonijn met gele vinnen van meer dan een meter lang en 65 kilo! Echt gigantisch.
Na twee dagen Huahine vlogen we de volgende ochtend naar Raiatea. Deze vlucht duurde 10 minuten, echt bizar. Bij aankomst regende het pijpenstelen en werden we ook nog eens niet opgehaald door ons hostel. Dat was meteen een goed begin. Na bijna een uur wachten was het hele vliegveldje leeg. Geen medewerkers meer, geen bus, geen taxi, geen andere reizigers, alleen wij en de schoonmaakster. Uiteindelijk, toen we net wilden gaan lopen richting de stad in de hoop op een lift, bood de schoonmaakster ons aan om ons naar de stad te brengen. Echt super lief, we pasten net aan in haar kleine autootje maar we hadden in ieder geval vervoer! Onderweg zag de vrouw het busje van het hostel en werden we overgedragen. De vrouw wist zogenaamd niet hoe laat we aan zouden komen, terwijl we dat toch echt gemaild hadden. Goed begin, nogmaals. Uiteindelijk kwamen we bij het hostel aan, we hadden een leuke bungalow met gedeelde badkamer en keuken. Maar het slechte nieuws was, dat er in de verste verte geen strand te bekennen was, ook niet bij een hotel of restaurant en er reed ook geen openbaar vervoer. Volgens de vrouw van het hostel kon je prima liften richting het stadje en daar zou een soort kunstmatig strandje zijn. Het was inmiddels alweer heel heet geworden, dus we wilden alleen maar zwemmen! We gingen op pad, liepen langs de weg richting het stadje (7 kilometer verderop) en er was geen auto die voor ons wilde stoppen. We liepen verder in de hoop dat we iets anders zwembaars tegenkwamen. Toen we het bijna opgaven vanwege oververhitting stopte er een auto. Het was Claude, een man die ook drie kwartier op het vliegveld had gewacht, maar uiteindelijk wel was opgehaald door het hostel. Hij had ons zien lopen in de hitte en was omgedraaid. Hij bood ons een lift aan naar het stadje, onze tweede reddende engel van de dag! We hebben bij het stadje in de buurt gezwommen in een soort zee zwembad, met aangelegde strandjes. ’s Avonds hebben we samen met Claude gegeten in een restaurant waar we ons totaal niet welkom voelde. In het hele stadje was maar één restaurant open, we waren de enige klanten en de serveerster leek niet echt blij met onze komst. Tot nu toe had Raiatea maar een vreemde indruk op ons gemaakt. Claude heeft ons ook weer terug gebracht naar het hostel, echt super aardig.
De tweede dag stonden we met goede moed op, we hadden een boottochtje geboekt langs het eiland Tahaa. De lucht was echter donker grijs en het zag er niet veel belovend uit. Op het bootje zat een Frans gezin, nog een Franse vrouw, en Claude! Super toevallig.
De hele ochtend bleef het weer dreigend, maar droog. We bezochten een ‘Pearl Farm’ en leerden alles over hoe parels gemaakt/gekweekt worden. Frans Polynesië staat bekend om haar zwarte parels. Aan het eind van de rondleiding kregen we de mogelijkheid om iets te kopen. Maar de prijzen waren niet bepaald backpackersproof te noemen, dus we zullen het moeten doen met de foto’s.
We voeren naar een motu, een klein eilandje aan de kust van een groot eiland, om te snorkelen. Het was echt adembenemend. De gids nam een emmer met geslachte vis mee en binnen de kortste keren zwommen er honderden felgekleurde vissen om ons heen. Door het heldere water zagen we het koraal en de gekleurde zeeanemonen. Toen we in het warme water terugzwommen naar de boot begon het opeens te regenen, keihard. De regen sneed echt in ons gezicht en de enige optie was, om lekker onder water te blijven. Maar we moesten er toch een keer uit, omdat we verder moesten varen. Met een flink windje was het behoorlijk koud op de boot, en de dikke regenjassen die we kregen op de boot waren zeker geen overbodige luxe! We voeren naar een vanille plantage, een ander belangrijk exportproduct van Frans Polynesië. Hier kregen we ook een rondleiding en zagen hoe Vanille wordt gemaakt, best interessant.
Na deze tour was het tijd voor de lunch. Na een winderige, regenachtige tocht naar een andere Motu, waar we onze lunch kregen. Het was niet de Bounty ervaring die het zou kunnen zijn met mooi weer, maar het eten was heerlijk. We voeren terug naar het eiland waar we helaas ook nog een koude douche moesten trotseren na deze koude dag!
Onze laatste dag op Raiatea was de dag waarop Daphne haar duikervaringen zou gaan verbreden. We hadden een tour geboekt waarbij Daphne kon duiken en Irma (omdat die geen duikbrevet heeft) mee kon varen en snorkelen. Het was alleen ’s morgens weer rotweer en toen we werden opgehaald zagen we het al somber in. Het stormde, regende en de zee zag er heel onrustig uit. De duikinstructrice had er ook niet veel vertrouwen in, en na een tijdje wachten op opklaringen hebben we het maar opgegeven. Onze dag bestond verder uit wachten, lezen, en weer wachten, aangezien het de hele dag rotweer bleef en we pas om 7 uur terug vlogen naar Tahiti.
Om een lang verhaal kort te maken, Frans Polynesië was geweldig, maar Raiatea was niet echt een succes. Je kunt niet alles hebben, maar wel veel!