Om een kort verhaal lang te maken...

Om een lang verhaal kort te maken…

We zitten nu in Australië in een camper en het is nog steeds heel leuk…

Einde…

Nee, zo kort kunnen het helaas niet maken, want er is weer een hoop gebeurd sinds de laatste update. Na onze bungyjump en alle feestjes in Queenstown waren we even toe aan rust en natuur. Dus we pakten de bus naar de Milford Sounds. Dit zijn fjorden waarvan wordt gezegd dat het de mooiste plek in Nieuw Zeeland, zo niet de wereld, is. Vol verwachting reden we 4 uur in de bus via Te Anau naar Milford. Daar stapten we op een boot die ons door de fjorden ging varen. Als eerste kregen we een uitgebreide buffetlunch en daarna moesten we toch echt snel het dek op om de fjorden te bekijken. Helaas was het niet zulk mooi weer, veel bewolking, maar wat we te zien kregen was erg mooi. We zagen nog wat zeehonden aan de oevers. Verder zijn de fjorden vooral erg mooi om doorheen te varen. Tientallen meters hoge muren die uit het water komen met watervalletjes en begroeiing. We vonden het erg mooi, maar we vonden het niet zo fantastisch als iedereen ons deed vermoeden. Gelukkig vonden de mensen die bij ons op de boot zaten dat ook wel, want we voelden ons al erg verwend. Op de terugweg naar de kade stopten we nog bij een soort onderwater kijk centrum. Waar je in een soort onderwatertunnel naar schelpen en zeewier kon kijken, niet heel spannend eigenlijk.
Na de boottocht namen we de bus terug waarbij we in Te Anau uitstapten om daar de nacht door te brengen in een hostel. We hadden een wandeltocht geregeld: De Kepler track. Dit is een wandeling die je zelf kunt doen, waarbij je in hutten slaapt van het national parc. De tocht zou 3 dagen en 2 nachten duren en we hadden onze backpacks volgestopt met kleding en eten voor 3 dagen. Helaas waren de weersvoorspellingen niet zo best, dus we moesten ook nog rekening houden met regen en kou. Met onze tassen op onze rug en in volledige regenkleding (we hadden een regenbroek gehuurd) liepen we op dag 1 in de stromende regen naar de shuttlebus die ons bij de start van de track zou brengen. De moed zakte ons wel een beetje in de schoenen bij de gedachten dat dit 3 dagen zo door zou gaan. Inmiddels al lekker koud en nat begonnen we onze wandeling door het bos. De eerste dag was vooral heel veel bos. Het pad liep niet echt bergop- of afwaarts en door alle bomen viel de regen ook best mee. Wat we de eerste dag vooral veel gezien hebben zijn bomen, mos en paddestoelen: Rood met witte stippen! Na ongeveer 6 uur lopen kwamen we aan bij de eerste hut: Hut Iris Burn. We mochten zelf een bed uitzoeken en moesten ons daarna inschrijven in een soort boek. De slaapkamers waren wel wat anders dan we gewend waren in de hostels. De kamer had 36 bedden, verdeeld over een soort mega stapelbedden met 3 matrasjes naast elkaar. Gelukkig vonden wij een bovenbed waar we met zijn tweeën in konden. Die avond kookten we onze eerste wandelaarsdiner. Zakjes pasta en saus en een blikje kipstukjes. Best nog lekker eigenlijk! Die nacht, daar waren we iets minder enthousiast over. Omdat er zoveel mensen waren, was het er best lawaaierig. De matrasjes waren heel dun en hard en het werd echt best koud. We waren zo slim geweest om geen echte slaapzak mee te nemen. We hadden alleen maar een lakenzak en we dachten dat we het met een lakenzak en een paar stranddoeken het wel zouden redden. Met wat dubbele lagen was het te doen.
Om 9 uur vertrokken we na ons ontbijt van crackers met honing voor de tweede dag. We waren al gewaarschuwd door een andere wandelaar die in de tegengestelde richting liep dat het heel erg stijl omhoog was. We waren er helemaal klaar voor. We liepen 3 uur heel stijl omhoog door het bos. We hadden het ondanks het koele weer en de nattigheid toch echt heel warm. Dat is wel een voordeel van bergopwaarts lopen, je innerlijke kacheltje gaat wel branden. Inmiddels waren we een beetje samengevoegd met een aantal andere mensen die ook dezelfde tocht liepen en we kwamen eindelijk aan de top op 1500 meter aan. Om te genieten van het fantastische uitzicht…
Als die er zou zijn. Aangezien het zo ontzettend bewolkt was konden we echt niet ver kijken. Echt heel jammer. Maar toch het gevoel dat je helemaal zover omhoog bent gelopen geeft wel een fijn gevoel. Tot we zagen dat we nog verder omhoog moesten. Het eerste stuk was in het bos en nu moesten we nog over de rug van het gebergte een stuk hoger. We liepen over honderden traptreden en gelukkig trok het weer een beetje open zodat we nog een glimp konden opvangen van het prachtige uitzicht. Toen we nog ongeveer 3 uur te gaan hadden zagen we onze tegenliggers steeds meer oververhit langs komen. Dat betekende dus dat zij omhoog liepen en wij dus naar beneden mochten. We hebben nog een stuk gelopen en op 1300 meter hoogte zagen we onze tweede hut: hut Luxmore. Klonk veelbelovend.
Maar dat was het niet. Hier waren weliswaar alleen gewone stapelbedden, maar de matrasjes waren net zo hard en door de hoogte was het nog veel kouder dan de nacht ervoor. Toen we gingen eten hoorden we al geruchten over een nieuwe aardbeving in Christchurch. Niemand leek echt geschokt en wij dachten zelf aan een soort naschok van de vorige aardbeving in September. Toen we de briefing van de avond kregen van de Ranger vertelde hij dat het een heftige aardbeving was met een aantal doden. Het was wel even schrikken, maar het klonk niet heel ernstig toen we daar waren.
We sliepen met al onze kleren aan. Zelfs onze jassen kwamen eraan te pas en Daphne had zelfs over haar legging en afritsbroek nog haar regenbroek aan! Het was echt heel koud. Tip voor de toekomstige hiker: Neem een warme slaapzak mee!!!
Totaal gebroken werden we wakker op dag 3. Vandaag moesten we alleen maar naar beneden lopen dus dat was wel fijn. Het was alleen jammer dat Irma opeens heel erg last kreeg van haar knieën en we dus af en toe echt op een oma-tempo naar beneden strompelden. Na nog eens 8 uur lopen kwamen we weer bij het hostel aan. De trap naar onze kamer was echt de grootste hindernis ooit. We liepen echt helemaal kreupel na deze driedaagse. Toch was de douche en het avondmaal echt goddelijk.
In de woonkamer van het hostel stond de TV aan op het nieuwskanaal en toen pas beseften we hoe heftig de aardbeving in Christchurch was geweest. Zoveel doden en verwoeste gebouwen, dat was echt wel even erg schrikken.
De volgende dag gingen we terug naar Queenstown waar we moesten bedenken hoe we onze laatste week in Nieuw Zeeland zouden besteden. We waren van plan om na 3 dagen naar Christchurch te gaan en daar een paar dagen te besteden alvorens we met vliegtuig zouden pakken van Christchurch naar Sydney. Heel het centrum van Christchurch was echter afgesloten en er was totaal geen accommodatie. We besloten om nog langer in Queenstown te blijven en een dag voor vertrek naar Christchurch te gaan.
Die week hebben we vooral veel geslapen, geluierd in het park en zijn we veel uitgegaan. We hebben ook Caroline nog ontmoet. Het meisje uit Amerika dat we in Bolivia hadden ontmoet, daarna weer in Buenos Aires hebben gezien, die nu in Queenstown werkt voor een jaar. Het was een leuke week, maar aan het eind wilden we wel echt graag weg uit Queenstown. We reden op woensdag met de bus naar Christchurch, een lange dag in de bus. We kwamen om 5 uur ’s middags aan en hebben samen met een andere Caroline uit Zweden de nacht op het vliegveld doorgebracht. Gelukkig hadden we een soort banken bemachtigd om op te slapen en hebben we toch nog redelijk wat uurtjes kunnen slapen. Het gekke is alleen dat de lichten niet uitgaan ’s nachts en dat er om 5 uur ’s morgens al allemaal mensen druk in de weer zijn om afscheid te nemen en hun vroege vluchten te halen. De volgende dag klommen we in het vliegtuig voor een 3 uur durende vlucht naar Sydney. De vlucht was behoorlijk turbulent. Tot 3 keer toe moest de etensuitdeelservice gestaakt worden omdat de stewardessen anders om zouden vallen en één keer hadden we echt het gevoel dat het vliegtuig 10 meter naar beneden stortte. Gelukkig was de piloot heel relaxt en legde even uit hoe het kwam en dat het een kwestie van “even experimenteren wat betreft de juiste vlieghoogte” was. Aangekomen op Sydney Airport waren een beetje nerveus. We hadden iets te vaak “Border Security Australia” gekeken op TV en waren bang dat al onze tassen binnenstebuiten zouden worden gekeerd en we alles moesten verantwoorden in een afgesloten kamertje. In plaats daarvan liepen we overal zo doorheen en stonden we binnen 5 minuten al op onze tassen te wachten bij de bagageband. Daar maakte een oud mannetje dat daar werkte nog een praatje met ons omdat hij Irma’s t-shirt van de bungyjump zag. Hij was helemaal enthousiast en we dachten meteen: Die Australische mensen, die vinden we wel aardig.
We werden nog wel even uitgelachen door de man van het wisselkantoor toen we 15 Nieuw Zeelandse dollar wilden wisselen voor Australisch geld. Hij zei dat we met de 7 dollar die we er van terug kregen maar een ijsje moesten halen bij Mac Donalds. Wie het kleine niet eert…
We hadden inmiddels al contact gehad met Diane Cosgrove, de moeder van Laura die we op de Galapagos eilanden hadden ontmoet. Laura zei dat we haar moeder maar moesten mailen omdat ze van toeristen hield en graag mensen in huis haalde. We volgende de routebeschrijving van Diane en namen twee verschillende treinen naar St Leonards station. Daar stond een vrouw met een klein hondje en een meisje van een jaar of 20 op ons te wachten. Het was Diane met Nelson, de hond van haar oudste dochter en Emma, haar nichtje. We werden in een SUV gezet en reden door steeds duurdere wijken van Sydney. Uiteindelijk stopten we bij een paleisje van een huis. Alle slaapkamers hebben een eigen badkamer en alles is groot en mooi aan het huis. Op het balkon heb je uitzicht op de Sydney Harbour Bridge en de stad. Echt heel mooi.
We zijn meteen die avond met Diane naar de voet van de Harbour Bridge gereden waar we een broodje hebben gegeten in het Luna park. Een soort kermis park. Daarna waren we toch wel erg moe en hebben we heerlijk geslapen in ons grote bed. Vrijdag hebben we de ferryboot genomen naar het centrum van de stad. Op één minuut lopen van het huis gaat de ferry direct naar Circular Quay. Op de boot raakten we aan de praat met de jongen die de loopbrug ophaalt van de boot en die de kaartjes controleert. Hij vroeg of we de haven wilden zien en natuurlijk zeiden we ja! We dachten dat hij ons een rondleiding zou geven, maar hij zei dat we om 10.30 uur terug moesten zijn bij Circular Quay en dat hij ons dan mee zou nemen. In die tussentijd konden we mooi het beroemde Opera House bekijken en hebben we kaartjes gekocht voor een voorstelling op zondagavond. Toen we terug kwamen bij de ferry bleek dat we mee mochten op een toeristen cruise door alle wateren van Sydney. We voeren in 1,5 uur langs allerlei baaien, het Operahouse, het Luna Park, onder de brug door en uiteindelijk stopten we bij Darling Harbour. Daar konden we af stappen en verder de stad verkennen. Het was echt superleuk, het weer was schitterend en we hebben meteen ongeveer alles gezien wat je per boot van Sydney kunt zien.
Vanaf de haven zijn we door het centrum van de stad, langs veel te dure winkels, naar de Botanische tuinen gegaan. Daar zagen we vooral veel bruidsparen en gigantische vleermuizen. Ze waren echt heel groot, wel een halve meter en ze vlogen ook nog eens in de rondte! Om kippenvel van te krijgen. Aan het eind van de dag namen we de ferry terug naar het huis en daar hebben we kip van de barbecue gegeten met Diane en Emma. ’s Avonds kwam de man van Diane, Bruce, thuis. Hij werkt soms een aantal dagen in Melbourne en hij was net terug van een werkweek in Melbourne.
Zaterdag zijn we met Diane en Bruce op pad gegaan. In de auto zijn we eerst naar de camperverhuur gegaan om een camper voor onze Roadtrip te regelen. Ze wilden ons graag helpen met het uitzoeken ervan en dat was wel fijn. Daarna zijn we met de auto naar Manly gegaan. Het was helaas heel bewolkt, dus niet echt strand weer. We zijn wel gestopt bij Manly Beach en daar zijn wij uit de auto gestapt om een beetje rond te lopen. Het is echt cool om te zien dat er gewoon een surfstrand zo dicht bij de stad is. Er was nog een lange boulevard met leuke winkeltjes en cafeetjes. Hier zouden we wel willen wonen, jammer dat we waarschijnlijk nooit een huis hier zouden kunnen betalen.
Zondag zijn we naar The Rocks gegaan. Een wijk aan de voet van de Harbour Bridge. Het is echt een heel leuk, oud wijkje waar op zondag altijd een markt is. We werden echt helemaal blij van de sieraden, zeepjes, kaarten, kunstwerkjes en eetkraampjes. Natuurlijk hebben we ons weten in te houden met de koopziekte, want anders zouden we het nog lastig krijgen de komende weken met onze overvolle backpacks. We hebben de hele middag rondgeslenterd in The Rocks en zijn via het centrum van de stad naar het Australia Museum gegaan. Daar kwamen we drie kwartier voor sluitingstijd aan dus mochten we gratis naar binnen! Handig! We bekeken een tentoonstelling over wildlife fotografie en daarbij lijken onze foto´s van dieren een beetje in het niet te vallen. Na het museum gingen we naar the Opera House om naar onze show te gaan. We hadden kaartjes voor Jack de Johnette, een bandlid van Miles Davis die een Jazzconcert gaf met een hele band onder een documentaire over Jack Johnson, een bokser uit 1910. Het was een superleuke voorstelling, alleen voelden we ons een beetje underdressed met onze korte broeken en slippers.
Maandagochtend heeft Emma ons naar het ophaalpunt van de Wicked Campers gebracht. De campers zijn altijd beschilderd met tekeningen en teksten dus het was een beetje afwachten waar we de komende 3 weken in gingen rijden. Onze camper is niet zo schokkend: Groot het woord BEST aan de zijkant met het hoofd van een mannetje en aan de achterkant de tekst: “I taste so good, You’ll want the recipe”. Verder is het een klein busje met een soort houten bouwwerk erin waardoor er een heleboel opbergvakken en een bed in zitten. We hebben een klein keukentje met een wasbakje, wat plankjes en een koelbox. We vonden het allemaal perfect en gingen op pad. Links rijden… Dat was even een uitdaging. Het stuur zit rechts, de versnellingsbak links, de richtingaanwijzers rechts, de ruitenwissers links en de achteruitkijkspiegel ook links. Het is een hoop om te verwerken terwijl je ook nog eens links aan het rijden bent en bochten moet maken enzovoorts. Na wat oefenen zaten we er goed in en afgezien van een enkele keer ruitenwissen in plaats van richting aangeven en vanzelf te ver naar links rijden omdat je gewend bent met je stuur aan de linkerkant te rijden ging het best goed.
De roadtrip kon beginnen. Onze eerste bestemming was Wollongong. Twee uur rijden vanuit Sydney en een mooi plaatsje met stranden. Onze eerst echte stop was bij de supermarkt. We waren er in Sydney al achter gekomen dat ze hier in Australië ook de Aldi hebben. Wij waren meteen fan en zijn dus als eerste op zoek gegaan naar een Aldi in Wollongong (Ja moeders, jullie lezen het goed) We werden helemaal blij van alle goedkope boodschappen en hebben ons campertje eens goed vol gegooid met potten en blikken, pasta en rijst. Daarna gingen we op zoek naar een camping. We vonden er eentje vlakbij het stadje een de kust. Voor gemiddeld 25 dollar per nacht heb je hier een kampeerplek zonder elektriciteit. We merkten meteen wat het grote voordeel van een camper is, want we parkeerden het ding, pakten onze bikini’s en renden naar het strand. Niets geen tenten op zetten, luchtbedden op pompen, gewoon parkeren. We hebben de hele middag heerlijk op het strand gelegen en in de zee gezwommen. ’s Avonds wilden we gaan koken op ons gasstelletje dat in de camper zit, om erachter te komen dat er geen gasflesje in zat. Je krijgt natuurlijk niets voor niets. We hebben toen maar brood en rauwkost gegeten en de volgende dag moesten we op zoek naar gas.
Dag twee van de roadtrip.
We reden deze dag richting Batmans Bay. Onderweg hebben we nog een stop gemaakt bij de hardware store voor een gasflesje, zodat het kokkerellen toch echt kan beginnen en bij de speelgoedwinkel hebben we onszelf verblijd met een strandtennis setje. We reden naar Murramarang National Parc waar we een camping vonden bij Depot Beach. Alweer een camping op loopafstand van het strand en dit keer echt middenin de natuur. De camping bevond zich in het bos en overal zagen we felgekleurde vogels. Daphne was een notenreep aan het eten toen er twee eigenwijze rode vogels gewoon op haar schoot kwamen zitten om de reep uit haar handen te eten. Toen we naar het strand liepen werden we alweer verrast door nog meer dieren. Kangaroos! Nu voelen we ons ECHT in Australië. Een stuk of 5 kangaroos stonden rustig langs het weggetje en eentje had zelfs een baby in haar buidel!
We zijn die middag weer lekker naar het strand gegaan en hebben onze eerste maaltijd op ons kookstelletje gemaakt. ’s Avonds gingen we weer lekker in de camper slapen en ’s nachts hadden we nog een avontuur. We gingen ’s nachts tegelijk naar de wc en toen Daphne haar lampje op het pad scheen kregen we de schrik van ons leven. Er sprong een gigantisch dier opzij en een paar ogen keek ons streng aan. Het was een grote kangaroo en toen we verder keken zaten er nog een paar. Helemaal van slag liepen we voorzichtig naar het toiletgebouw en kwamen veilig aan.
Op dag drie reden we verder naar Eden. We sliepen weer op een camping naast het strand. We konden langs een soort meer lopen om op strand uit te komen en toen we later die middag weer terug wilden lopen gebeurde er iets raars. We liepen langs het meer terug en op een gegeven moment zouden we een hek met een poort moeten zien waardoor we terug konden naar de camping. Maar we kwamen die poort nooit tegen en toen we het idee hadden dat we al veel te ver hadden gelopen besloten we terug te lopen. We liepen echt exact dezelfde weg terug en zonder dat we er erg in hadden waren we weer op een plek die we nog nooit gezien hadden. We kwamen opeens bij de grote weg uit! Zonder dat we een zijweggetje hebben genomen of anders zijn gelopen. Volgens ons was die weg gewoon vervloekt en speelde hij een spelletje met ons. Uiteindelijk hebben we de camping wel weer teruggevonden, maar het die weg nou in elkaar zat… We zullen het nooit weten.
Op dag vier regende het. Het zag er niet naar uit dat het nog strandweer zou worden, dus we besloten gewoon een heel eind te gaan rijden. We kwamen in Victoria terecht en we merkten wel echt al verschil in de wegen en dorpjes. We reden vanaf Sydney op de Princess Highway. Een weg met twee richtingen, allebei één baan en op de meeste stukken mocht je 100 rijden maar dan opeens werd het weer 60 omdat je door een dorpje heen ging. De dorpjes waren niet zo groot maar aan Mc Donalds en grote winkelcentra kwam je niet tekort. Hoe meer we van Sydney wegreden, hoe rustiger het op de weg werd en hoe kleiner de dorpjes werden.
In Victoria zette deze trend door. Heel veel hele kleine dorpjes kwamen we langs en toen we gingen tanken kwamen we ook echt bij een klein tankstationnetje langs, waarbij er nog een echte oude man met smeer op zijn overall onze tank volgooide en ons gratis wegenkaarten gaf. Het voelde zo gezellig! Om dit gezellige gevoel nog even door te zetten gingen we bij een klein winkeltje langs de weg een kopje koffie drinken. Een oud schattig huisje met verse taartjes in de vitrine, wat boodschapjes en een toilet. Daar hebben we een praatje gemaakt met de verkoopster en zijn we na het kopje koffie weer verder gegaan. De radio had niet overal meer bereik in de auto, dus we hebben bij een winkelcentrum een CD gekocht: Highschool hits, met onder anderen Britney, Queen, Duran Duran en alle andere foute hits. We gaan nu helemaal los op de snelweg.
We reden wel lekker vandaag dus zijn helemaal tot Warragul gereden. Dat was niet echt het duidelijke doel, maar hier zagen we een campingbordje, dus zijn we afgeslagen. We merken wel dat we nu weer dichter bij Melbourne komen, want de wegen worden groter en de dorpjes ook. Warragul is een wereldstad met een paar supermarkten, een heus winkelcentrumpje en een bioscoop. We staan op een camping/oudevandagen park. Er zijn hier alleen maar bejaarden in hun caravans en huisjes en iedereen vind het volgens ons wel leuk dat er een paar jonge mensen op bezoek komen. We worden al echte campinggangers: Bij iedere voorbijganger even zwaaien of goedemorgen zeggen. Nogmaals: Gezellig.
Vanmiddag rijden we met onze bolide naar Melbourne. Dat is nu nog 150 kilometer, dus daar zijn we zo. Daar wacht Daphne’s nicht: Amanda op ons. We kunnen daar een paar nachten logeren en gaan ook de rest van Daphne’s neven, nichten, tante en oom ontmoeten. Daarna gaan we verder de great ocean road rijden. Hopelijk komen we nu langs wat stranden met golven, zodat we onze surfskills kunnen gaan bewijzen :)

Zoals je ziet, het is niet kort geworden, maar de strekking is hetzelfde als de korte samenvatting bovenaan het verhaal.

Nu echt: EINDE…