Paaseiland

Zondagochtend om half 6 opstaan… Dan moet er toch wel iets heel leuks te doen zijn op zo´n moment. Nou en dat was er! Want wij gingen naar Paaseiland!
Na een ontbijtje op het vliegveld en een vlucht van 4,5 uur lag het daar, Paaseiland. Vanuit de lucht een minuscuul eilandje met in de verre verte niets te bekennen behalve oceaan. En dat kan wel kloppen, want Paaseiland ligt zo´n 3700 kilometer van de kust van chili verwijderd en in de nabije 2200 kilometer is er geen ander eiland te bekennen. Echt middenin de oceaan dus.
Op het vliegveld hadden we binnen no-time onze bagage, hier kennen ze geen 100% controle, en stond er al een vrouw van onze camping ons op te wachten met een heuse bloemenkrans! We waanden ons meteen in het paradijs.
We werden met een auto naar de camping, Mihinoa, gebracht. Een kleine camping met ongeveer 20 koepeltentjes, een keukengebouwtje, een toiletgebouw en een receptie. De camping lag op loopafstand van de ‘hoofdstad’ Hanga Roa, en tussen de camping en de oceaan lag slechts een zandweg en wat rotsen. Vanuit onze tent hadden we dus uitzicht op de oceaan! Op de camping kwamen we Leentje en Henk meteen weer tegen, heel grappig.
Op zondag is hier op Paaseiland bijna alles dicht. (net Pasen…) En we hebben dus niet veel meer kunnen doen dan rondwandelen in het ministadje en genieten van het feit dat we op Paaseiland waren. Het was lekker warm en zonnig, dus dat werkt ook wel mee aan de feestvreugde. We hebben de eerste avond onszelf meteen laten verwennen in een klein restaurantje met een heerlijk gebakken visje en ’s avonds hebben we geslapen in een tentje dat al voor ons klaar stond met matjes en slaapzakken, prima vertoeven! Ietwat kreupel van het ietwat dunne, harde matje stonden we de volgende ochtend toch vrolijk op met de oceaan op de achtergrond. We gingen op tour.
Om 10 uur werden we opgehaald door Esteban, onze gids van de dag. We hadden het geluk dat we de enige waren die zich hadden opgegeven voor deze tour en dus kregen we een privé tour over het eiland. We hebben de hele dag over het eiland heen gereden met een auto en zijn vele malen gestopt bij Ahu, Moai en andere bezienswaardigheden. Moai zijn de alom bekende beelden van paaseiland en Ahu zijn de, soms gigantische, platformen waar de Moai op staan of liggen. We stopten eerst een aantal keer bij Ahu met omgevallen Moai, op zich al indrukwekkend om te zien. De beelden liggen allemaal met hun gezicht naar beneden, waardoor er wordt verondersteld dat ze opzettelijk zijn omgegooid. Alle beelden die rechtop staan op het eiland zijn in de laatste 20 jaar weer rechtop gezet. Na een hoop liggende beelden zijn we naar een grote berg in het midden van het eiland gegaan waar de beelden uit gehouwen werden. Hier zagen we tientallen Moai, soms alleen het gezicht uit de rots gehouwen en soms al klaar voor transport naar de kust. Het was echt indrukwekkend om zoveel van die gigantische beelden te zien. En ook heel moeilijk voor te stellen hoe mensen met een paar stenen die beelden uit de rots konden hakken. In de rots is de grootste Moai te zien, van 21 meter lang. Deze is alleen nooit losgemaakt van de rotswand, dus je ziet alleen de voorkant.
Na de steengroeven reden we naar Ahu Tongariki, één van de meest indrukwekkende Ahu van het eiland. 15 Moai zijn hier rechtop gezet en staren je aan vanaf de kustlijn. Alle Moai staan trouwens met hun rug naar de oceaan, dus je ziet altijd de oceaan op de achtergrond, supermooi. We bezochten nog wat overblijfselen van de Rapa Nuï dorpjes (Rapa Nuï is de inheemse naam voor Paaseiland) waar funderingen van huisjes, kippenhokken en veel ingekerfde stenen te zien waren. Daarna reden we door naar anakena, het enige echte strandje van Paaseiland. Een parelwit strand, met palmbomen en een Ahu met 7 Moai. Een heel mooi plaatje. Al met al zijn we toch de hele dag bezig geweest om al deze plaatsen te bekijken en alle verhalen van de gids te horen. Het meest boeiend aan Paaseiland is, dat er zo’n groot mysterie omheen hangt. Hoe de beelden precies gemaakt zijn, hoe ze getransporteerd zijn over afstanden tot wel 12 kilometer, waarom ze gemaakt werden en wat ze symboliseren is eigenlijk nog steeds een groot mysterie. Overal zijn wel theorieën voor bedacht, maar een keihard bewijs is er niet.
Na deze indrukwekkende dag waren we nog niet klaar met de cultuur. We zouden naar een Rapa Nuï show gaan met muziek en dans, maar eerst weer even een heerlijk hapje eten. We zaten in een heel leuk restaurantje aan de Calamaris en Dorade toen we opeens geschreeuw achter ons hoorde. De grote, dikke, onvriendelijke restauranteigenaar ging tekeer tegen een groep gasten en riep dat ze eruit moesten! Er waren net allemaal gerechten naar de tafel gebracht en het hoe en waarom van de escalatie begrijpen we nog steeds niet helemaal. De borden waren nog onaangeroerd en de eigenaar heeft ze in het binnendeel van het restaurant allemaal naar binnen gewerkt. Daarna zaten we toch niet zo heel erg meer op ons gemak, maar het eten smaakte gelukkig weer heerlijk.
Na het etentje gingen we naar de show waar we Henk en Leentje weer tegen kwamen. Een uur durende show met Live muziek, Dansers in niet meer dan bodypaint en jungle strings en danseressen in veren bikini’s, rieten rokjes en bloemenkransen, dansten, renden en schudden een uur lang alles wat ze hadden. Het was een leuke show om naar te kijken en we hebben ook wel erg gelachen om de bijna naakte mannen die met hun billen stonden te schudden.
Dinsdag hebben we samen met Leentje en Henk een auto gehuurd om nogmaals naar de hoogtepunten van de tour te rijden en nog wat andere plekjes te bekijken. We reden langs een aantal Ahu met Moai, en stopten toen bij de hoogste berg van het eiland. Zo’n 1,5 uur liepen we bergopwaarts en hadden daar een uitzicht over het hele eiland. Waar we ook keken wat oceaan en de rest van het eiland was ook goed te zien. Bovenop de berg verrasten we onze reismakkers met een zak pepernoten die we nog van onze ouders hadden gehad in Buenos Aires. Wel zo leuk om dat met Nederlanders te kunnen delen.
We liepen weer naar beneden en namen de auto naar het strand Anakena waar we nog een verrassing hadden! ’s Morgens waren we namelijk wakker geworden, en er stond een haasje met een leeg mandje in zijn armen voor onze tent. Hij vroeg ons of we mee wilden zoeken, ze moesten ergens op Paasei-land te vinden zijn! Toen we nog een keer een foto wilden maken van de Moai bij Anakena zagen we een kleurig hoopje liggen. Daar lagen vier beschilderde gekookte eitjes! Wat een toeval!
Het leek ons wel een mooi idee om deze eitjes te gaan eten op het witte strandje met de beelden in het uitzicht. Bij gebrek aan bestek of iets anders om het ei kapot te maken deden we eitje-tik. Maar Irma haar ei was een stuk zachter dan die van Daphne wat resulteerde in een soort eigeelblamage. Onze handen zaten onder het ei en door het zonnetje werd die gewoon gebakken op onze huid. Gelukkig hadden we de oceaan bij de hand, dus toen de eitjes op waren hebben we het er af kunnen poetsen in het lekkere water.
Vandaag hebben we ons een beetje als een ei gedragen. We wilden namelijk naar een krater, 2 uur lopen van de camping vandaan. Daar zouden nagebouwde dorpjes te zien zijn en wat andere dingen. Onderweg kwamen we nog langs een paar grote grotten en toen kwamen we erachter dat we de toegangskaartjes van het Nationaal Park vergeten waren. We waren inmiddels al drie kwartier van de camping vandaan en hadden niet zoveel zin om weer heen en weer te gaan. Dus zijn we maar terug gelopen en de andere kant op gegaan naar het museum van Paaseiland, wat ook weer een uur lopen was. We moeten toch een beetje sportief blijven. We hebben onze laatste Pesos opgemaakt aan souvenirtjes en nu zitten we op het vliegveld. We kregen bij vertrek van de camping nog een ketting met een Moai eraan, echt heel lief.
Er is net een vliegtuig geland hier op het vliegveld, wat niet veel anders kan betekenen dan dat, dat de onze moet zijn. We stappen straks in en vliegen naar het, hopelijk, prachtige Frans Polynesië.