San Luis, Santiago en Valparaíso

Er is al weer een week voorbij en 3 plaatsjes bezocht sinds ons vorige bericht. Hier een korte update.
Zondag zijn we met de nachtbus naar het stadje San Luis in het midden van Argentinië gereden. We zijn inmiddels al zo gewend geraakt aan het reizen met de bus en dat, in combinatie met een heel erg relaxte bus met brede stoelen, kussentjes en dekentjes, zorgde ervoor dat we om half 8, na het ontbijt al te hebben gemist, wakker werden gemaakt omdat we al op de plaats van bestemming waren. De bus was inmiddels al helemaal leeg. We hebben dus heerlijk geslapen deze laatste nachtreis in de bus. Nog half slaperig namen we onze tassen uit het ruim en namen we een taxi naar het enige hostel dat in de lonely planet en op internet te vinden was. Eenmaal voor de deur was er geen gehoor, het hostel zag er totaal leeg en verlaten uit, dat beloofde niet veel goeds… Tot er een man de kant van het hostel op kwam lopen met de mededeling dat hij de eigenaar was van het hostel en dat het hostel, na twee weken gesloten te zijn geweest, vanmorgen weer open ging. Lucky us!
In San Luis was eigenlijk niet zoveel te beleven. We wilden graag een hike doen bij een nationaal park in de buurt, maar het boeken daarvan verliep niet helemaal soepel. Via toeristeninformatie kwamen we bij een touroperator waarbij we een tour voor een hele dag naar een gebergte konden boeken met een hike van 4 uur. Na de kerstdagen konden we namelijk wel weer wat beweging gebruiken. Het enige probleem was, dat er minimaal 3 mensen moesten deelnemen omdat er een auto gevuld moest worden. De dame van de organisatie vertelde ons om 2 uur ’s middags terug te komen, zodat we konden weten of er nog iemand mee ging. Om 2 uur kwamen we netjes bij de organisatie aan en wat stond ons te wachten? Een dichte deur, een donker hok en geen mensen… Gesloten.
We hadden het eigenlijk sowieso al gezien in San Luis, dus we besloten meteen om een busticket voor de volgende ochtend naar Santiago te kopen.
Om in Santiago te komen, was ook nog een hele tour. We moesten eerst met een bus naar Mendoza en vervolgens overstappen op een andere bus naar Santiago. Met de tweede bus moesten we het hele Andesgebergte door, wat leuke slingerwegen opleverde. Bij de grensovergang, middenin het gebergte was het meteen heel koud en er was zelfs een beetje sneeuw! Dat is wel weer even een overgangetje.
Na dat korte momentje van kou en nog wat uren in de bus kwamen we ’s avonds aan in het, wederom warme, Santiago. We namen onze intrek in een knus hostel, net buiten het centrum om een goede nachtrust te hebben alvorens de nieuwe stad te ontdekken.
We hadden alweer een halve afspraak staan om te gaan couchsurfen, maar ook dit keer resulteerde dit in een stilzwijgen van onze host. We hebben nooit meer iets van haar gehoord. Onze laatste poging hebben we al in Tahiti staan, dus als het nu niet goed gaat, weten wij het ook niet meer.
Onze eerste echte dag in Santiago zijn we naar het centrum gegaan. We hebben een wandeltour uit de lonely planet gedaan waarbij we alle pleinen en belangrijke gebouwen van het centrum hebben gezien. De route eindigde bij een heuvel met een heleboel trappen en terrassen waarvandaan je een heel mooi uitzicht had op de stad. Op de heuvel was een heel park gebouwd met bankjes en een soort klein kasteeltje, een erg leuk gezicht.
Na al het vlees van Argentinië werden we ontzettend gelukkig met het restaurantaanbod in de buurt van het hostel. Wel 4 Sushirestaurants op een paar minuten loopafstand! Helemaal in onze nopjes hebben we een hele tafel vol sushi gegeten… Heerlijk!
Onze tweede dag wilden we weer eens te fiets de stad verkennen. Bij het hostel stonden een aantal fietsen en we vroegen aan de eigenaar of we die konden huren. Huren kon niet, alleen lenen zonder te betalen. Nog beter! We bestegen onze fietsen en reden naar het fietspad dat de eigenaar ons had uitgelegd. Fietspaden zijn nogal schaars in Santiago en als je er één gevonden hebt, is het een kunst om hem te blijven volgen. De fietspaden zijn tweerichtingen en liggen vaak naast de rijbaan en soms lopen ze een beetje over de stoep. Na het eerste blok vol goede moed fietsen waren we bij de oversteek het fietspad alweer kwijt. Na lang zoeken bleek hij aan de andere kant van de weg schuin verder te lopen. Soms moesten we stukken over de stoep en soms was er helemaal geen fietspad meer te bekennen, om 100 meter later opeens weer te verschijnen. Het werd een leuk spelletje: “zoek het fietspad”. Op een gegeven moment, liep het fietspad alleen nog maar naar links. En wij wilden naar rechts. Wat doe je op zo’n moment? Een vierbaans autoweg met scheurende auto’s, of een druk trottoir vol met voetgangers. Na lang wikken en wegen, besloten wij voor de eerste optie, op goed geluk. Na ongeveer 200 meter gefietst te hebben met vrees voor eigen leven en allemaal toeterende auto’s bleek dit toch niet zo’n goed idee. We staken over naar een parkje waar we rustig een stuk verder konden fietsen. Toen ook dit park ophield besloten we toch maar gewoon op de stoep te gaan fietsen. We zagen wel een aantal andere fietsen die dat ook deden en eigenlijk verliep dit een stuk soepeler. We kregen minder geïrriteerde reacties van mensen dan op de autoweg en ook dit werd een spelletje: “ontwijk de voetgangers”. Al zigzaggend door de mensenmassa manoeuvrerend kwamen we aan bij onze eerste bestemming: El Parque de los Esculturas, een park met allemaal beelden. Dicht… Dat was een beetje jammer, maar voor ons weer een reden om weer ergens anders heen te fietsen. Met wat omwegen wegens doodlopende wegen kwamen we uiteindelijk bij Cerro San Christobal, een hogere berg dan de vorige, waarbij je met een heel steil treintje helemaal naar de top kunt. Vanaf hier heb je een nog mooier uitzicht over de hele stad. Een gigantische stad. We parkeerden onze fietsen in een heus fietsenrek en namen het treintje. Eenmaal boven liepen we nog een stukje omhoog naar het bekende Mariabeeld op de top. Hier is een soort openluchtkerk met een tribune en een podium, en nog steeds een grote houten kerststal.
We aten en broodje en besloten naar de gondellift te gaan. Deze loopt van de ene naar een andere bergtop waarbij je weer bij andere parken en uitzichten terecht komt. Na een kwartier zoeken hadden we nog steeds niets gevonden wat op een gondellift leek. Uiteindelijk vonden we het stationnetje, maar ook deze zag er verdacht dicht uit. Er was een groot hek voor de ingang geplaatst en nergens aan de kabel was een gondel te vinden. Geen ritje met de gondellift dus. Het was niet zo erg, want ook vanaf dit punt was genoeg om te zien van de stad. We hebben nog een stuk door barrio Bellavista gelopen, de buurt aan de voet van de berg, vol leuke terrasjes, barretjes en restaurantjes.
’s Avonds hebben we lekker een pastaatje gekookt en tijdens het kokkerellen raakten we aan de praat met een stel uit Nederland, Leentje en Henk. Na een tijdje kletsen kwamen we erachter dat zij zaterdag, een dag voor ons, naar paaseiland vliegen en ook op woensdag de vlucht hebben van paaseiland naar Tahiti. Echt heel toevallig. Even later kwamen we er zelfs achter dat we op dezelfde camping staan! (één van de twee campings op het hele eiland, dus zo toevallig ook weer niet). Ze hadden ook nog de goede tip voor ons om een dagje naar Valparaíso te gaan. Een stadje 1,5 uur rijden van Santiago aan de kust.
Dus dat hebben we de volgende dag gedaan. Met de bus naar Valparaíso. De reis verliep super makkelijk, de bus vertrok ieder kwartier en we waren er voor we het wisten. Toen we aankwamen in Valparaíso was het heel erg bewolkt. En wij waren ongeveer de enige mensen in het hele stadje met een kort broekje en een hemdje dus we voelden ons alsof we in onze onderbroek liepen. We liepen door het stadje en op advies van Leentje zijn we direct naar de haven gegaan waar we een lekker vers visje hebben gegeten. Toen we het restaurant uitliepen scheen de zon en was de lucht blauw. Een mooi moment om de rest van het stadje te bekijken. Het stadje licht op een soort steile berg en daardoor bestaat het helemaal uit hele steile wegen en trappen. Met brandende kuiten kwamen we bovenaan onze eerst, megalange, trap. Met een adembenemend uitzicht. Valparaíso bestaat uit heel veel verschillende gekleurde huisjes, wat er supermooi uitziet zo bij elkaar. We hadden wel al gehoord dat deze stad een aantal gevaarlijke buurten heeft waar je beter niet kunt komen als toerist. Toen we op een bepaald moment een weg insloegen op weg naar boven werden we teruggefloten door een vrouw op straat. Ze liet ons duidelijk blijken dat we daar niet heen moesten en dat namen we maar meteen aan en maakten rechtsomkeert. Na een heleboel trappetjes, gekleurde huisjes en leuke uitzichten liepen we rond 5 uur terug naar het busstation, tot we langs een bioscoop liepen. We besloten nog even naar een film te gaan, een nieuwe hobby van ons in het buitenland. Bij gebrek aan goede films zijn we maar naar “The little Fockers” gegaan, de enige film in het Engels, en lekker flauw maar best leuk.
Vandaag hebben we ons voorbereid op ons vertrek van morgen… NAAR PAASEILAND!!!
En we hebben er zin in! We blijven daar 3 dagen eieren zoeken en dan vertrekken we naar Tahiti.. Ook zo’n vervelende bestemming. We gaan ons zeker vermaken de komende weken en we garanderen nu al mooie verhaaltjes en plaatjes!!