Ouders en Iguazu

Daar stonden we dan… Met ons spandoek op het internationale vliegveld van Buenos Aires. Onze ouders kwamen woensdag om 9 uur ´s morgens, na een reis van 24 uur, aan op het vliegveld. Voor hen was het eventjes wennen aan de warmte, zo´n 35 graden verschil met Nederland, maar het wederzien was hartstikke leuk. We hebben onze ouders meteen kennis laten maken met het drukke verkeer van Buenos Aires en zijn direct met de taxi over de meest brede weg ter wereld. 7 rijbanen beide kanten en dan nog eens aan weerszijde 4 rijbanen. Een totale breedte van 22 rijbanen, meteen een goede indruk gemaakt.
We arriveerden in ons huis voor de komende 2,5 week: hostel Tango en Bandoneon. Een superschattig hostel met weinig kamers en hele lieve mensen. De eerste dag hebben we vooral gevuld met bijkletsen, kadootjes uitwisselen en een klein wandelingetje maken door de stad.
Donderdag zijn we meteen de toerist uit gaan hangen. Met zijn zevenen stapten we in een overvolle metro richting de wijk Recoleta. Hier ligt de wereldberoemde begraafplaats waar Eva Perón, ofwel Evita ligt begraven. We kregen een tour door de brandende zon, waar we de mooiste monumenten hebben bekeken. In Recoleta zie je ook een bekend kunstwerk van een gigantische metalen bloem, mooi voer voor de fotografen onder ons. We zijn op de terugweg nog ‘even’ langs een bijzondere boekenwinkel geweest die gebouwd is in een groot oud theater. We hebben zoveel gelopen dat onze voetjes een beetje pijn begonnen te doen, dus het was tijd om terug te keren naar het hostel.
De stadstour werd vrijdag voortgezet in de wijk La Boca. Hier vind je een aantal straten waar de huisjes vrolijk gekleurd zijn en waar de tango wordt gedanst op straat. Het is een echte toeristen trekpleister, maar ook een gevaarlijke wijk waar je niet met gouden kettingen of grote camera’s moet rondzwaaien. We hebben onze ouders kennis laten maken met de empanada en ’s avonds zijn natuurlijk ook de Argentijnse steaks geprobeerd. We zijn nog naar het stadion van de La Boca Juniors geweest, waar Diego Maradona wereldberoemd is geworden. We kregen hier een rondleiding, en als enige niet Spaans sprekende toeristen kregen we een soort privé behandeling door de gids, inclusief fotoshoot!
Zaterdag hebben we de markt van Palermo bezocht, eigenlijk niet zo indrukwekkend. Een paar kraampjes met troep en dat was het wel. Verder hebben we een rustige dag van gemaakt met veel wandelingen in parken en winkelstraatjes.
Zondag kregen we een beetje heimwee naar het vliegveld en hebben we het vliegtuig genomen naar Puerto Iguazu. We hadden een hostel geboekt voor ons zevenen en gingen vol goede moed op pad. Het was 1,5 uur vliegen naar Iguazu en meteen bij het uitstappen voelden we een heel ander soort warmte dan in de stad. Echt tropisch warm en vochtig. Ons hostel was niet echt wat we ervan gedroomd hadden. In totaal hebben we ongeveer 10 kakkerlakken om het leven gebracht en nog wisten we zeker dat er nog 2 onder het bed verstopt zaten. Voor onszelf wilden we nog best doorbijten, maar dit hostel was echt te smerig en armoedig om onze ouders in te laten slapen. ’s Avonds laat, voor het naar bed gaan, besloten we even te vergaderen met onze ouders en al snel werd er besloten dat we niet drie, maar één nachtje in dit kakkerlakken opvangcentrum zouden blijven.
De eerste nacht zijn we al snel vergeten toen we ’s ochtends vroeg werden opgehaald om naar de Iguazu watervallen te gaan. We reden met een taxi naar het national park van de Argentijnse kant van de watervallen. Iguazu ligt op het drielandenpunt van Argentinië, Paraguay en Brazilië. De rivier is de grens en de watervallen horen bij Argentinië. Eenmaal in het park reden we met een soort open junglebus door de bossen richting de rivier. Onderweg kregen we allerlei informatie over de natuur en de beesten hier. Hoe we konden weten of een slang giftig was en dat we maar moesten hopen dat we niet oog in oog zouden te komen staan met een poema. Bij het water aangekomen pakten we de boot. Een supergrote speedboot met allemaal zwemvesten aan boord. De moeders waren al gewaarschuwd voor wild water, maar waren stoer genoeg om de boot te bestijgen.
De boot vaarden stroom opwaarts richting de watervallen waarbij we een super aanzicht van de watervallen hadden. We vaarden gewoon naast het naar beneden vallende water. Na de nodige fotomomentjes was het tijd om alle camera’s in een waterdichte zak te stoppen en een douche te nemen. We vaarden met de boot superdicht langs de waterval waardoor we zeik en zeik nat werden. Je kon amper wat zien door het opspattende water en we waren echt helemaal doorweekt. Gelukkig was het lekker warm buiten en was het water ook niet ijskoud. Tot op onze onderbroek nat stapten we weer uit de boot en begonnen we aan onze wandeltocht langs de watervallen. De Iguazu watervallen zijn de breedsten ter wereld en tellen 275 watervallen van in totaal 2,7 kilometer breed. We liepen langs de onderkant van de watervallen, de bovenkant en er tussendoor. Het was het ene ‘ohhh-momentje’ na het andere. Vooral de Devil’s throat, waar we met een treintje heen moesten, was indrukwekkend. Daar valt het water echt in een soort kom de diepte in wat voor een immens geweld zorgt. Het water stuift gewoon honderden meters omhoog waardoor je een soort grote wolk ziet. Na al dit geweld was het tijd voor het algemene plaatje van de watervallen. Zoals men hier zegt: Argentina has the falls, Brasil has the view. Dus dan maar even een uitstapje naar Brazilië maken toch?
Met de auto reden we langs de douane, kregen er weer een stempel bij en reden Brazilië in. Hier konden we weer een heel stuk aan de andere kant van de rivier lopen waar je echt de mooiste uitzichten op de watervallen hebt. We stonden op een gegeven moment echt pal naast een brede waterval en eigenlijk kunnen we alleen maar zeggen: Je moet het ervaren om te kunnen begrijpen hoe mooi het allemaal is. Natuurlijk hebben we wel ons best gedaan om zo mooi mogelijke foto’s te maken, met dank aan team ‘papa’razzi Simon en Kees.
Moe maar voldaan kwamen we terug in het dorpje, waar we onze tassen nog in moesten pakken en een nieuw onderkomen moesten zoeken. We hadden de eigenaar namelijk niet echt blij gemaakt met ons vertrek en hij was dan ook zwaar beledigd dat we zijn hostel niet schoon noemden. Zo heeft iedereen een andere definitie van schoon.
Binnen een kwartier hadden we alweer een nieuw onderkomen en dat was nogal een overgang! Van kakkerlakken naar sterren. Een viersterren hotel met zwembad, zachte witte lakens en eigen badkamers met badlakens. Een oase na 3 maanden met een minihanddoekje het water van je af te poetsen na de douche.
We waren het er unaniem over eens dat we totaal geen andere activiteit nodig hadden om ons de volgende dag te vermaken. Na een ontbijtbuffet (!!) installeerden we ons allemaal bij het zwembad en zo hebben we onze dag zo’n beetje wel doorgebracht. Het ultieme vakantiegevoel…
Inmiddels waren we ook al stamgasten geworden bij het dichtstbijzijnde restaurantje en kregen we zelfs een voorkeursbehandeling. De laatste avond voelden we nattigheid tijdens het eten op het terras en net nadat we naar binnen waren verhuisd brak er een tropische regenbui los. De hele avond en nacht kwam het met bakken uit de hemel, maar wij hadden ons portie zon al gehad op de dagen dat het nodig was. Helemaal perfect dus!
Woensdagochtend maakten we ons klaar om de vlucht terug te nemen naar Buenos Aires, alleen we hoorden dat LAN Airlines de dag ervoor nog had gestaakt, dus het was even afwachten of dat allemaal goed ging. Gelukkig hadden we niet meer dan een uur vertraging.
Toen we in de rij stonden om in te checken keken we elkaar opeens aan. Er stond een jongen één meter voor ons in de rij die ons wel erg bekend voorkwam. Maar niet van de reis, maar uit Nederland. Na een kwartier hersens kraken waren we er uit. Het was een jongen die bij ons op Spaanse les had gezeten in Amsterdam. Het was een enorme kwal dus echt zin in een praatje hadden we niet. Het was wel grappig om te zien hoe hij ons wel ergens van herkende maar duidelijk de link niet kon leggen. Wij maakten er een sport van om hem te ontwijken en vooral in die onzekerheid te laten.
Terug in Buenos Aires was het meteen 37 graden. We weten natuurlijk ook wel dat het bij jullie thuis nog steeds bar en boos winterweer is en daarom zul je ons ook echt niet horen klagen over deze hitte. Maar we waren bijna net zo nat als toen we onder de waterval vandaan kwamen toen we uit het vliegtuig kwamen. Na nogmaals wat bijna doodervaringen in de taxi waren we weer lekker ‘thuis’ gekomen in het hostel. Carla had het tijdschrift in het vliegtuig mee gejat waar een adres van een heel goed Vietnamees restaurant in stond. We reserveerden via de telefoon en om 9 uur stapten we het restaurant binnen. Een prachtig aangekleed restaurant met allemaal hippe dingen en muziekjes. We werden naar onze tafel gebracht.
Een soort salontafel met allemaal kussens eromheen in een nisje. Met zijn allen op de grond. Moeders met zwakke knieën, vaders en broertjes met te lange benen, het was even passen en meten. Maar toen iedereen eenmaal zijn draai had gevonden werden we verwend met de meest heerlijke gerechtjes. Een beetje stijfjes liepen we terug naar de metro om er achter te komen dat de laatste net was vertrokken. Dus toch maar weer een taxi genomen!
Vandaag hebben we een lekker chilldag gehad, we moesten zo’n 720 foto’s doorspitten voor dit verslag, de was is gedaan en we hebben weer even een planning gemaakt voor de komende dagen. Dat is natuurlijk wel eventjes wennen zo met zijn zevenen reizen. Wat wij normaal gewend zijn om op het laatste moment te beslissen vergt nu wel iets meer planning en overleg. Maar eigenlijk verloopt het erg soepel omdat iedereen alles leuk vindt en volop geniet van wat we allemaal doen.
We gaan jullie nu echt een hele fijne kerst wensen. Wij hebben al wat leuke dingen gepland maar dat vertellen we de volgende keer.

Feliz Navidad!