Patagonië

Daar zijn we weer!! Weer wat nieuw leesvoer voor alle mensen thuis, want iedereen zit toch de hele tijd binnen met dat rotweer in Nederland.
Wij hebben de warmte de afgelopen dagen ook ingeruild voor kou. Onze korte broeken voor een legging-met-afritsbroek-combinatie en de zonnebril voor muts en wantjes. We zijn naar Patagonië gegaan.
Om daar te komen kun je natuurlijk 100 uur in de bus zitten, maar wij besloten het dit keer eens decadent aan te pakken. We vlogen vanaf het nationale vliegveld om 3 uur ’s middags. We waren ruim op tijd op het vliegveld en hadden maar twee kleine tasjes mee voor de komende 5 dagen. De rugtas met shampoo enzo ingecheckt en we kregen een boardingpass voor de vlucht naar El Calafate. Het vliegtuig zou stoppen op El Calafate en daarna doorvliegen naar het Zuidelijker gelegen Ushuaia. Bij het boarden ontstond er wat commotie. We zagen voor ons in de rij al mensen wat stennis schoppen en de grondstewardessen waren al vanalles aan het uitleggen. Uiteindelijk werd iedereen met als eindbestemming El Calafate uit de rij gehaald en werd ons het volgende meegedeeld: “Het vliegtuig stopt niet op El Calafate, maar vliegt meteen door naar Ushuaia.” Wij dachten meteen: “Ook goed, gaan we toch naar Ushuaia?” Maar zo werkt het niet. We moesten met zijn allen naar het internationale vliegveld waar om 5 uur het vliegtuig naar El Calafate zou vertrekken. Enkele mensen in onze groep wilden dit niet echt accepteren en probeerden de stewardessen te dwingen om het vliegtuig te laten stoppen op El Calafate. Voor ons een komisch schouwspel, aangezien we inmiddels wel weten dat de dingen toch gaan zoals ze gaan op een vliegveld. We waren ongeveer de enige mensen die nog steeds zin hadden in de reis, want de rest van onze medereizigers waren echt totaal van de kaart van deze verandering. We werden uiteindelijk met een taxi in 45 minuten naar het andere vliegveld gebracht en daar was het rennen richting de gate voor het juiste vliegtuig. Onze tassen waren inmiddels al ingecheckt natuurlijk, dus we hadden geen idee hoe die in El Calafate aan moesten komen. Op hoop van zege dan maar.
Op het andere vliegtuig verliep alles heel soepel en om 5 uur gingen we ook echt de lucht in. Tot onze grote verbazing lagen 3 uur later onze tassen al op ons te wachten op het vliegveld van El Calafate. We hebben geen idee hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen. Misschien onderweg met een parachuutje uit het vliegveld gegooid? Geen idee.
In El Calafate was het koud. Het was inmiddels avond geworden maar het was nog steeds licht. Dat was ook weer even wennen nu we zo zuidelijk waren! We vonden een leuk, lekker warm hostel en vroegen wat informatie over wat er allemaal te doen is in deze buurt. De grootste trekpleister van dit kleine stadje is de Perito Moreno Gletsjer. Omdat het al zo laat was moesten we de volgende morgen om 7 uur bij de balie kijken of er tours beschikbaar waren. Fris en fruitig stonden we de volgende ochtend bij de balie en het bleek dat de tour die wij graag wilden doen al vol was. We besloten meteen de bus te nemen naar El Chaltén, een klein dorpje 3 uur verderop met allemaal bergen en gletsjers.
El Chaltén ligt in een National Park waar allerlei wandelroutes zijn uitgestippeld die je zelfstandig kunt doen. De eerste dag hielden we het rustig en zijn we naar een waterval gelopen ongeveer een uur van het hostel vandaan.
De volgende dag was het tijd voor het echte werk. De bekendste en hoogste berg van deze regio is de Cerro Fitz Roy. Er was een hike van 4 uur heen en terug naar de berg. De tocht was heel indrukwekkend om te lopen. Het werd steeds kouder en er lag steeds meer sneeuw onderweg. We hebben wat adembenemende uitzichten mogen aanschouwen voordat het tijd werd voor keihard werken. Vlak voor de Fitz Roy ligt een andere berg waarvandaan je de Fitz Roy heel goed kunt bekijken. Dit was ongeveer 1,5 uur stijl omhoog, maar besneeuwde paden. Oppassen geblazen dus. Maar het was het zeker waard, want het uitzicht was super. Sta je dan, met je voeten in de sneeuw in het zonnetje. Wat wil je nog meer.
De terugweg zou makkelijker moeten zijn omdat we naar beneden gingen. Zou je denken. Maar door het sneeuw en de blubber was het spekglad en best gevaarlijk! Als twee oma’s strompelden we naar beneden en af en toe gingen we eventjes liggen om uit te rusten. ;) Maar we hebben het gehaald! 8 uur gelopen, berg op en afwaarts, 25 kilometer door sneeuw en blubber. Het was geweldig.
De volgende dag voelden we wel dat we ons lichaam een beetje op de proef hadden gesteld met deze tocht, dus we namen een rustdagje en gingen weer terug naar El Calafate. Na de rustdag was het moment dan echt daar: De Perito Moreno Gletsjer. Dit is één van de grootste gletsjers in Patagonië en bevat 250 vierkante kilometer ijs, is 30 kilometer lang en heeft op plaatsen wel 700 meter dik ijs. We reden met een busje naar de balkons waar je een prachtig uitzicht hebt op de gletsjer. Het ijs dat boven het water uitsteekt is ongeveer 70 meter hoog, maar dat lijkt van ver weg helemaal niet zo veel. Het ijs is op sommige plaatsen wit en op andere plaatsen blauw. Dat heeft te maken met de hoeveelheid zuurstof in het ijs. Af en toe hoor je het kraken van het ijs en een aantal keer zagen we een groot stuk ijs afbreken en in het water vallen. Dat gaat gepaard met een hoop geweld en lawaai. De gletsjer is trouwens nog niet zo erg beïnvloed door het broeikaseffect, hij is al jaren stabiel in grootte en krimpt nog niet.
Na het uitzicht namen een bootje naar de overkant van het water om de gletsjer te bewandelen. We liepen een uur naar de gletsjer, waar we spikes voor onder onze schoenen kregen en werden voorbereid op de wandeling. We liepen ongeveer 3 uur over de gletsjer en dat was echt een unieke ervaring. Door die spikes loop het best zwaar en aan het begin leken de ijsheuvels een beetje op suikerbergjes. De heuvels werden steeds hoger en we zijn tot bijna midden op de gletsjer gelopen. Wat we niet hadden verwacht, was dat er zoveel water op de gletsjer te zien was. Allemaal zwembadblauwe meertjes en water in scheuren. In de scheuren was het ijs helderblauw, echt heel bijzonder. Het water is drinkbaar en wordt gebruikt voor bronwater. Het was wel heel koud water! Brainfreeze. We hebben ook midden op de Gletsjer geluncht, ook wel een aparte ervaring. Na 3 uur waren we wel weer blij dat die spikes onder onze voeten af mochten en het uur terug naar het basiskamp voelde ook alsof we op een matras liepen zo licht. Op de terugweg met de boot proostten we nog met zijn allen op de mooie dag met: “Whiskey on the rocks”, met ijs van de gletsjer! Niet te drinken natuurlijk, maar het stond wel leuk zo’n glas.
Gisteravond zijn we weer teruggevlogen naar Buenos Aires en op dit exacte moment stappen onze ouders het vliegtuig in naar ons. We halen ze morgenochtend op van het vliegtuig en gaan een hele mooie kerst vieren hier.
We wensen iedereen thuis ook een hele fijne kerst en alvast een gelukkig Nieuwjaar!!