San Pedro, Salta en Mendoza

Ons verblijf in San Pedro de Atacama is vooral een relaxmomentje geworden. In de buurt van het dorpje kon je veel tours doen waaronder woestijnen, lagunes en zoutvlaktes bezoeken. Nu willen we niet te verwend klinken, maar de week voor San Pedro is dat alles wat we zo ongeveer gezien hebben. We wilden dus wel iets anders. En wat besluit je doen al Nederlander midden in de woestijn?? Inderdaad, fietsen. We huurden een fiets, kregen een kaartje en gingen op pad. We fietsten een half uurtje naar de eerste bezienswaardigheid: Een soort gebergte van kleisteen met een door mensen gemaakte boog. Heel mooi om te zien, maar we konden nergens vinden wat het precies was dus we wisten niet helemaal waar we naar aan het kijken waren. We konden hier niet verder fietsen dus moest weer terug naar San Pedro om een nieuwe fietstocht te maken. De tweede fietstocht duurde niet langer dan een uur omdat we midden in de woestijn terecht kwamen, zonder schaduw, alleen maar zon en een half flesje water. We vonden het wel weer genoeg en brachten de fietsen terug. Verder bestond ons verblijf in San Pedro vooral uit lezen in een hangmat, zelf eten koken en genieten van het prachtige weer.
Na twee dagen ontspannen was het tijd voor actie en besloten we te vertrekken naar Salta in Argentinië. De busrit duurde 9 uur en de busrit was een openbaring in vele opzichten. De buschauffeurs waren vriendelijk, we kregen twee keer een kartonnen doosje met koekjes en pakjes drinken en er stapten niet om de 100 meter allemaal mensen in en uit. Ook in Salta bleek al dat Argentijnen heel vriendelijke mensen zijn. Onze taxichauffeur stopte niet met praten en eenmaal bij het hostel werden onze tassen direct naar binnen gesleept en kregen we een hele tour door het hostel.
In Bolivia hebben we ons allebei voor het eerst aan de rode wijn gewaagd, en nu we in een echt wijnland zijn moesten we natuurlijk wel een karafje bestellen bij onze eerste maaltijd. We sliepen in een 5 persoonskamer en het toeval wilde dat we met 5 Nederlandse meisjes op één kamer sliepen. Dit kom je niet zo snel tegen!
Salta is een stad waar je de Europese invloeden goed kunt zien. Mooie pleinen, koloniale gebouwen, grote winkelstraten, barretjes en restaurantjes. We hebben wat nieuwe t-shirtjes ‘moeten’ kopen omdat de boel nu toch een beetje begint te slijten. Na de lunch waren we klaar voor de tweede ronde, maar kwamen we erachter dat alle winkels dichtgingen: Siësta. Om 5 uur ’s middags gaat alles weer open tot ’s avonds laat, even wennen dus.
Toen we ’s middags in het hostel zaten kwam Caroline binnenwandelen. Echt apart hoe je mensen maar tegen blijft komen hier. ’s Avonds hebben we mogen genieten van het beste concept ooit. Iedereen van het hostel kocht zelf vlees en groenten en het werd door de mannen van het hostel perfect gebraden op de barbecue. Het enige nadeel is, dat etenstijd hier ongeveer rond 22.00 uur ’s avonds is en wij ons dan allang volgestopt hebben met allemaal koekjes en hapjes. We zijn ’s avonds nog met een groepje het nachtleven gaan ontdekken. Er was een straat vol terrasjes en barretjes met Live muziek. We bezochten zo’n barretje en zijn daarna in een club beland. Het vreemde was, dat er bijna geen vrouwen in deze club te vinden waren. Dus we trokken nogal wat aandacht daarbinnen. Voor het wisten ging het licht aan en was het tijd om ons bedje op te zoeken.
Toen we de volgende dag de stad nog verder wilden verkennen bleek Irma’s camera het te hebben begeven… ALWEER!!! We gingen naar een camerawinkel om te kijken of we hem konden laten maken, maar het was een probleem met de focus en dat kon alleen in Buenos Aires en zou 5 weken duren. Toen we wilden kijken naar de andere kapotte camera, in de valse hoop dat deze het misschien opeens weer zou doen, bleek deze uit Irma’s backpack te zijn gestolen. Iemand heeft dus in die backpack gerotzooid, alles overhoop gehaald en een kapotte camera buitgemaakt. We hopen dat diegene er veel plezier van heeft. Nadat alle verbazing een beetje was weggeëbd zijn we gaan picknicken in het park. We hebben nog geprobeerd om een dagje raften te regelen, maar dit ging niet door helaas. We besloten om een busticket voor de volgende dag te regelen en hebben nog een keer genoten van zo’n heerlijke barbecue.
Zaterdag zijn we om 3 uur ’s middags met de nachtbus naar Mendoza gegaan. In deze bus werden we ook weer goed verzorgd. We kregen koffie en thee met koekjes en toen we smachtten naar onze avondmaaltijd kregen we om 20.00 allemaal een papiertje met allemaal nummertjes en een stokje: BINGO!!! We deden dus een potje bingo in het Spaans door het omroepsysteem van de bus. Helaas hadden we geen prijs, maar dan maakte ons niet uit, want we hadden toch begrepen wat de prijs was. Om 21.00 uur maakte de bus een stop bij een busstation en we gingen even informeren of er nog eten zou komen. De buschauffeur zei dat we wel eten kregen, maar dat het weinig was en niet lekker. Dat was nog eens eerlijk van de man. We besloten om maar wat broodjes op het station te kopen. Toen we om 22.00 uur het diner kregen, bleek de chauffeur meer dan gelijk te hebben en waren we blij met onze broodjes.
In Mendoza hebben alle hostels een zwembad. Dat zegt wel iets over het weer toch? We kwamen op Zondag aan, maar we wilden heel graag kijken voor een nieuwe camera. Toen bleek dat Maandag een feestdag was en dat alle winkels ook dicht zouden zijn. Alleen de grote shoppingmall was open en daar besloten we naartoe te gaan. Het was een supergroot gebouw met heel veel winkels, restaurantjes, een bioscoop en een kinderparadijs met achtbaan. Helaas was de camera die we zochten niet aanwezig, of veel te duur. We besloten dus dat we wachten tot onze ouders over 3 weken naar Buenos Aires komen zodat zij er eentje voor ons mee kunnen nemen. We hebben bij het hostel een paar hostelgenoten blij kunnen maken met onze kookkunsten, verse ananas met paprika en tomaten met rijst: een aanrader!
De volgende dag was het echt tijd om in actie te komen en konden we dan eindelijk gaan raften. Helaas was het weer een beetje omgeslagen en was het bewolkt en frisjes. Bij het begin van de tour kregen we allemaal een outfit aangemeten. Een wetsuit, een jas, een reddingsvest, een helm en waterschoenen. We waren er helemaal klaar voor. We reden met een busje stroomopwaarts en kregen daar een uitgebreide uitleg wat we moesten doen tijdens het varen, als je uit de boot valt en hoe je iemand moet redden. Hopende dat we deze technieken niet hoefden te gebruiken stapten we de boot in. Voor onze boot hadden ze een leuke selectie gedaan wat bemanning betreft. 6 meiden van in de 20 en één man van 50. Wij kregen de eer om voorin de boot te gaan zitten, wat betekende dat wij het tempo van peddelen aan moesten geven en ook gelijk met elkaar moesten roeien. De rivier was niet zo wild als we verwacht hadden, maar onze gids Gustav des te meer! Toen we eenmaal een beetje doorhadden hoe we het beste konden roeien en alle orders van Gustav goed op volgden was het tijd om een beetje ‘te spelen’. We haalden de gekste capriolen uit met die boot. Gingen expres over stenen heen met een diep gat in het water, achterstevoren van een stroomversnelling af, met zijn allen gaan staan op de boot, met zijn allen voorin de boot zitten en zelfs een soort pirouette op een grote rots met de boot. Deze trucs hadden tot gevolg dat de boot twee keer bijna zonk omdat we vast zaten onder een soort waterval en de boot maar vol bleef lopen met water en één keer dat Daphne uit de boot gelanceerd werd en we haar met man en macht nog net in de boot konden houden.
Het water was trouwens ijskoud en na 1.5 uur voelden we onze tenen en vingers niet meer. Gelukkig was het toen ook tijd om uit de boot te stappen en er stonden ons warme douches en een restaurant te wachten. We hebben een DVD gekocht met alle actiefoto’s van deze enerverende dag, dus geniet van de actiefoto´s!
’s Avonds werd er een barbecue georganiseerd bij het hostel. Dit keer niet met eigen vlees, maar met gigantische lappen rundvlees op de grill. De barbecue bestond uit een bakstenen tafel, houtskool en een rooster. Dat is weer wat anders de jullie Weber vaders!! Dit is hoe de echte mannen het doen. Het duurde wel een tijdje voordat het vlees klaar was, maar om 22.30 konden we genieten van heerlijke stukjes perfect gebakken vlees. We zijn allebei niet van die enorme vleeseters, maar hier eten we echt meer vlees dan ooit! We sliepen in Mendoza in een 8 persoonskamer en tijdens het eten zaten we met zijn allen aan één tafel. Het voelde net als een familiediner. Na het eten waren we helemaal voldaan en slaperig en was het tijd om onze bedjes weer op te zoeken.
Dinsdag hebben we het centrum van Mendoza nader onderzocht. Mendoza is nog meer westers dan Salta en heeft veel pleinen en prachtige gebouwen. De palmbomen zorgen ervoor dat de stad een soort strandachtige sfeer heeft. Mendoza is een echte wijnstad met veel wijngaarden in de omgeving, dus woensdag was het tijd voor een wijntour. We gingen met de taxi naar Mister Hugo, een man die in het wijngebied fietsen verhuurt. We kregen een fiets, een kaart en een flesje water en konden op pad. We fietsten eerst naar een wijnmuseum waar we een rondleiding kregen over de wijngaard en de wijnfabriek. We kregen uitleg over de druiven en hoe de verschillende wijnen gemaakt worden. Aan het eind van de tour was het tijd voor de eerste proeverij. Om 12.00 uur zaten we dus al aan ons eerste wijntje.
Na het museum was het tijd om naar een familiebedrijfje te gaan waar ze chocola, likeur en olijfolie maakten. Hier kregen we een korte tour maar het belangrijkste hier was het proeven. Brood met olijfolie en balsamico, olijven, tapenades, jammetjes, likeur en chocola. Allemaal lekker. We hebben die dag nog een chocolade/likeur fabriekje bezocht, een bierbrouwerij en nog een aantal wijngaarden. Het was echt heel warm en zonnig dus op een moment besloten we om te stoppen met het wijnproeven omdat we het hele stuk nog terug moesten fietsen door de brandende zon. Toen we eenmaal terug kwamen bij mister Hugo kregen we nog een glas wijn, die we rustig op konden drinken toen we een uur op de taxi terug moesten wachten. Toen we om 19.30 uur terug kwamen bij het hostel hadden we enorme trek, maar het was nog lang geen etenstijd hier. We hebben het nog kunnen rekken tot 20.30 uur en toen moesten we er toch echt aan geloven. We gingen gewoon op een leeg terrasje zitten en bestelden een echte Argentijnse steak. We zijn moe maar voldaan ons bedje in gerold en vooral voor Daphne was dit een minder rustige nacht dan zij had gehoopt. Midden in de nacht ging er opeens een jongen op haar hoofd zitten… foutje, verkeerde bed. Dat zeggen ze allemaal ;)
Gisteren hebben we de bus naar Cordoba genomen. We hadden via internet contact gekregen met een Argentijns meisje om te gaan ‘couchsurfen’. Dit betekent dat je als toerist bij lokale mensen op de bank of op een logeerbed kunt slapen en op deze manier de plekken op een heel andere manier kunt ontdekken. Luciana, het meisje waar wij contact mee hadden, was elke keer wel een beetje laat met het antwoorden op onze mails, maar we waren meer dan welkom. Het enige probleem was, dat zij niet meer had gereageerd op onze laatste mail met de vraag hoe we haar konden ontmoeten en wat haar adres was, zodat we een taxi naar haar huis konden nemen. We zijn maar gewoon de bus ingegaan en wachtten het allemaal maar af. Toen we om 21.00 uur ’s avonds op het station kwamen zagen we niemand, we checkten in een internetcafé nogmaals onze mail, maar ontvingen niets. Het was een beetje vreemd, maar met het zelfde gemak pakten we een taxi naar een hostel uit de Lonely Planet. Onze taxi stopte in een straatje midden in het centrum voor een kleine deur met een klein bordje ‘hostel’. Het zag er een beetje duister uit, maar toen we met de trap omhoog liepen begaven we ons in een prachtig hostel in een oud gebouw vol ornamenten, prachtige tegels en een gezellige sfeer. De man van het hostel heette ons welkom en tot nu toe hebben we een 6 persoonskamer voor ons tweeën.
We hadden natuurlijk weer eens trek en de man van het hostel gaf ons een adres van een goed restaurant. We bestelden schnitzel en iets met kip en tomaten, maar toen we de gerechten van de andere gasten voorbij zagen komen beseften we ons dat we zoiets makkelijk konden delen. Toen kwam het eten, een schnitzel van 40 centimeter lang en een bord vol met gepaneerde kip met tomaten erop. We hebben met pijn en moeite ons bord half leeg gegeten en bestellen de volgende keer één gerecht met zijn tweeën.
We blijven nog ongeveer 5 dagen in Cordoba, daarna gaan we waarschijnlijk naar Mar del Plata en vervolgens naar Buenos Aires. Dat was het weer voorlopig. Wij moeten nu weer snel nieuwe avonturen beleven om jullie te blijven entertainen.

Het heeft ons behoorlijk wat moeite gekost om dit verhaal + de foto’s op internet te zetten. In het hostel deed draadloos internet het niet, maar hadden ze wel computers met internet. Alleen daar deed de USB het niet. We hebben de foto’s van de DVD op internet gezet en zijn naar een internetcafé gegaan. Bij het internetcafé had de waarbenjij.nu geen inlog-knop. Uiteindelijk hebben we dus maar een broodje bij de Subway gekocht zodat we toch alles erop hebben kunnen zetten! Geniet er dus maar van :)