Cusco, Machu Picchu, Puno en La Paz

Daar zijn we weer! We hebben echt teveel meegemaakt de afgelopen week dus wees voorbereid op een laaaaaaaannggg verhaal.
Dinsdagochtend hadden we een kort nachtje achter de rug. Om 6 ging de wekker want we zouden om half 7 opgehaald worden. We gingen vast op de straat staan wachten, want de touroperator wist niet precies waar ons hostel was. We namen het zekere voor het onzekere. Het was koud, want het was nog zo vroeg, en een al te best humeur kun je ook niet hebben rond dit tijdstip met 5 uurtjes slaap. We snappen ook wel dat Zuid-Amerikaanse tijden wat flexibeler zijn, maar na een uur vonden het wel welletjes. Met ons beste Spaans belden we de touroperator en hij zou over 20 minuutjes komen. Uiteindelijk werden we om 8 uur opgehaald bij het hostel. Het is altijd zo op reis dat je eigenlijk past echt gelooft dat de touroperator de waarheid heeft gesproken als je ook écht in de bus zit richting de tour. Dus we waren tegelijkertijd opgelucht en geïrriteerd toen we opgehaald werden door het busje. Ons vervoer was een 12 persoonsbusje met een stuk of 10 mountainbikes op het dak, vol met jonge mensen uit Canada, Frankrijk, Engeland, Amerika en Duitsland. Het zag er meteen al uit als een gezellig groepje. Na 3 uur rijden in het busje waren we een behoorlijk stuk omhoog gegaan. We bevonden ons boven de wolken en het was echt heel koud! Ons was verteld dat de hele tour in de tropen zou zijn en heel warm zou zijn, dus dat we niet echt hele warmen dingen hoefden te pakken. Daar waren we nu echt niet zo blij mee! We bestegen onze mountainbikes en hebben twee uur lang Down Hill gefiets. Op een gegeven moment gingen we zelfs door de wolken heen en zag je echt maar 2 meter voor je. We reden over een asfalt slingerweg langs diepe kliffen en door watervalletjes heen. Het was echt heel erg leuk. Daphne had helaas opeens een lekke band. Gelukkig bleken we nog maar 5 minuten van het eindpunt te zijn en kon ze meerijden met het busje naar beneden.
Na deze ervaring reden we naar Santa Maria, een klein dorpje in de bergen, waar we hebben gegeten, ontspannen en geslapen. We leerden de groep al aardig kennen en het beloofde alleen maar goeds voor de komende dagen!
De volgende dag werden we om half 7 gewekt en gingen na het ontbijt om half 8 aan de wandel. Bijna de hele groep zat onder de muggenbulten, maar wij hebben of een hele goede anti-muggenmelk, of gewoon een natuurlijk geurtje waar de muggen hier niet van houden. Het was om 8 uur ´s morgens al 35 graden en de zon scheen superfel op onze bolletjes. We liepen ongeveer een uur op een gewone weg, redelijk vlak. Maar daarna werd het tijd voor het echte werk: ruim een uur in de volle zon superstijl omhoog. We zullen maar niet vertellen waar het zweet allemaal voelden zitten, maar we waren behoorlijk oververhit na deze klim. We kregen een time-out van een kwartiertje bij een soort huisje met een aapje en een soort megacavia die flesje gatorade leegdronken. Daarna hebben we in totaal nog 5 uur gelopen op de meest smalle paadjes lang diepe afgronden, instabiele bruggetjes, de mooiste uitzichten en natuurlijk weer de nodige fotomomentjes. Aan het eind van de dag kwamen we aan bij het hotspring. Een warmwater bron middenin de bergen waar iedereen aan het baden was met liters bier in de hand. Wij vonden het warme water echter niet al te aantrekkelijk na deze veel te warme zweterige dag, dus we hebben lekker met onze voetjes in het warme water gezeten. Toen het al donker was zijn we naar het volgende dorpje gegaan met en busje: Santa Teresa. Hier genoten we van een heerlijke maaltijd en konden we nog even de kroeg in. Heel laat werd het niet, want we waren gebroken.
De volgende dag mochten we uitslapen tot half 8! We hebben deze ochtend een 3 uur durende hike ingeruild voor een iets spannendere activiteit: Zip-linen! Er zijn allemaal kabels van de ene bergtop naar de andere gespannen en je gaat eigenlijk gewoon met een tuigje aan die kabel keihard naar beneden. Om naar beneden te komen, moet je natuurlijk eerst omhoog. Dus ons stond alsnog een uur bergopwaarts lopen te wachten. De gids had alleen niet zo’n goed overzicht over de groep en toen Irma samen met de gids en twee anderen van de groep bovenkwam bleken Daphne en nog twee anderen spoorloos verdwenen te zijn. We hadden tijdens het zip-linen een andere gids die niet zo erg leek te geven om te veiligheid van de groep. We maakten ons behoorlijke zorgen en de gids zei: “Ohw, die zijn waarschijnlijk verdwaald”. Nee, dat is lekker! Hij leek ook niet van plan ze te gaan zoeken en wij kenden de weg in de jungle ook niet om ze te gaan zoeken. Na een half uur kwamen Daphne en de anderen boven met allemaal zwarte vegen op hun gezicht en handen. Het bleek dat zij de verkeerde afslag hadden genomen, en stuk te ver omhoog waren gelopen en vervolgens tussen de bomen en over bladeren weer naar beneden moesten glijden. Het was slecht dat gids er niet op had gelet dat de groep bij elkaar bleef en vooral dat hij ze niet was gaan zoeken. Slechte zaak.
Gelukkig maakte het Zip-linen alles weer goed. We hebben een stuk of 6 afdalingen gedaan en het was echt superleuk. We moesten zelfs na één afdaling met touwen en ladders een stuk langs een rots klimmen naar de volgende afdaling. We noemen onszelf nu best avontuurlijk.
Na het Zip-linen hebben we nog 4 uur lang de spoorlijn richting Aguas Calientes gelopen. Tijdens de wandeling zagen we in de verte de lucht opeens heel donker en onheilspellend worden. We zagen de bui gewoon letterlijk hangen, de regenboven in de verte en de felle zon nog op ons gezicht. Het was heel bijzonder om te zien, maar tijdens onze rustpauze onder een soort afdakje begonnen de gids en het vrouwtje die flesjes drinken verkochten opeens heel hard te rennen naar de weg. We moesten snel met zijn allen uit het hutje en er kwam een gigantische windvlaag waarbij er een boom 20 meter van ons vandaan helemaal uit de grond werd gerukt en op de weg en de spoorlijn terecht kwam. Het was behoorlijk schrikken, maar we waren blij dat niemand onder een boom terecht was gekomen. De windvlaag ging zo snel als dat hij gekomen was en we hebben nog een uurtje door de regen gelopen. Het regende niet eens echt heel hard, maar we zagen overal regenbogen. In Aguas Calientes had ons hostel een aangename verassing: Warm water! Na de verfrissende bui konden we dat wel gebruiken. We hebben weer met de hele groep gegeten en zijn vroeg naar bed gegaan met in het vooruitzicht een wekker die om half 4 af zou gaan.
We kunnen bijna niet zeggen dat het al de volgende dag was, maar na een paar uur stonden we dus al weer fris en fruitig klaar om de Machu Picchu te beklimmen. Er was een mogelijkheid om de bus naar boven te nemen, maar wij vonden dat we al zo actief waren geweest de afgelopen dagen dat we dit ook nog moesten trotseren. Toen we buiten aankwamen om 4 uur regende het pijpenstelen dus dat maakte de tocht iets minder aantrekkelijk. We liepen met de groep richting een brug, die pas om 5 uur open zou gaan. De reden om zo vroeg te gaan, is omdat de gids om 6 uur boven op ons zou wachten. Ook is er de mogelijkheid om de Huaina Picchu te beklimmen, een berg vlakbij de Machu Picchu waarbij je een heel mooi uitzicht hebt over de Inka stad. Per dag mogen er maar 400 mensen deze berg op, dus daarom moet je zo vroeg zijn. De tocht naar de Machu Picchu bestond uit een soort pad met 1600 traptreden. Sommigen 3 meter diep, anderen een halve meter hoog. Ondanks dat de zon nog niet op was en het dus niet zo warm was, was de tocht behoorlijk zwaar. Behoorlijk buiten adem kwamen we boven, maar we hebben toch een aardige tijd van 50 minuten neergezet voor deze klim. Eenmaal boven moesten we weer in de rij om de Inka stad in te gaan. Even voor de mensen die niets over de Machu Picchu weten. Het is de grootste en bestbewaarde Inka stad ter wereld. Hij is waarschijnlijk nooit door de Spanjaarden ontdekt en daarom ook niet vernietigd. De stad is pas in 1910 ontdekt door een Amerikaanse wetenschapper en is sindsdien beschermd en gerestaureerd. We hadden een tour van 2.5 uur door de straatjes en pleinen van Machu Picchu. Op een bepaald moment kwam er een wolk achter een berg vandaan, hij trok helemaal op totdat we bijna niets meer konden zien, en daarna verdween hij weer. Heel bijzonder. Na de tour kregen we tijd om even uit te rusten. De hele groep had dit echt hard nodig en we hebben met z’n allen gepicknickt op een grasveldje en lekker in het gras gelegen. Na de klim van de ochtend en de opkomende hitte leek het beklimmen van de Huaina Picchu opeens niet zo aantrekkelijk meer. Het bekende uitzicht van de ansichtkaarten bleek toch aan de andere kant van de stad te zijn. We liepen een stuk omhoog richting de beroemde Inka-brug. Dit was alleen een beetje een tegenvaller in vergelijking met de hele stad. Het bleek gewoon een weg tegen een berg aan te zijn, met een bruggetje van 3 houten planken. De weg erna toe was trouwens wel spannend te noemen. We liepen een stukje op een bospad toen we opeens iets onze kant op hoorden galopperen. En voor we het wisten renden er drie lama’s onze kant op! Eentje rende meteen langs ons, maar de tweede stopte midden op het pad en ging overdwars staan. De derde probeerde eroverheen te klimmen met een grappig schouwspel als resultaat. We hebben nog een tijdje door de stad gelopen en honderden foto’s genomen. Daarna liepen we weer het hele stuk naar beneden, wat toch een stuk fijner is dan omhoog. In Aguas Calientes hebben we samen met Ashlee, een meisje uit Californië, pizza’s gegeten. We zagen dat ze ook nog Sangria hadden, dus we konden ons geluk niet op. We waren een beetje teleurgesteld toen we echt de kleinste glaasjes ooit kregen bij het restaurant. We besloten om ons volgende drankje in een ander restaurant te nemen, en in plaats van alleen te vragen hoe duur een glaasje Sangria was, onderhandelden we meteen over de grootte van het glas. Het hilarisch om onszelf zo moeilijk te zien doen over een drankje.
Na het avondeten gingen we terug naar Cusco. Eerst moesten we een uur met de trein naar Ollantaytambo om vervolgens een busje te nemen naar Cusco. We kwamen om 12 uur ’s nachts aan en we waren echt helemaal gebroken. Bij ons hostel werden we meteen verwelkomd door de medewerker die ons inmiddels al goed kent, en we hebben echt heerlijk geslapen.
Na deze 4 dagen ‘hard’ werken vonden we dat we wel een verwendagje hadden verdiend. In Cusco worden echt op iedere hoek van de straat massages aangeboden en daar hadden we nu wel echt zin in. We kregen een full-body massage waarbij we weer even werden herinnerd aan de spieren die we hadden gebruikt. Na de massage was het tijd voor een High-Tea. We hadden het restaurant voor de jungle tour al gezien, maar toen was hij dicht. Nu hadden we het extra verdiend vonden we en we hebben genoten van sandwiches, scones, taartjes en thee. Sprake van echt uitrusten was er niet, want we hadden alweer met onze nieuwe vrienden van de tour afgesproken om uit te gaan. Ashlee uit California, Allison uit Canada, Nick, Matt en Lewis uit Engeland en Marco onze gids uit Peru. De avond was leuk genoeg om ons een beetje een brak gevoel te geven de volgende dag.
Zondag was het Halloween en we moesten nog een outfit hebben voor het feest. We werden piraten en gingen op zoek naar hoofddoeken, ooglapjes en zwaarden. Helaas hebben we de zwaarden niet kunnen vinden, maar we waren redelijk tevreden over onze kostuums. We gingen weer met dezelfde groep naar de bar van het Loki hostel. Daar liepen duivels, zombies, batmans, minnie Mouse, bloemen en een stuk of 10 smurfen. We kwamen zelfs twee mijnwerkers uit Chili tegen. We hebben echt de avond van ons leven gehad.
We hebben op maandag afscheid moeten nemen van de groep want we moesten om 22.00 uur de bus nemen naar Puno. Daphne is nog naar de kapper geweest en is voor 10 soles (3 euro) geknipt en geföhnd. De kapper sprak zelfs Nederlands!
De busreis naar Puno duurde 7 uur en we kwamen dus om 5 uur ’s morgens aan. We hadden een meisje ontmoet dat ook naar Puno zou gaan en op haar advies zijn we naar het Point hostel gegaan. Onze taxirit naar het hostel was erg lachwekkend. Het was een mototaxi: een soort tuctuc met een motorfiets. Onze tassen moesten achterop en af en toe hadden we het idee dat hij het niet ging halen de berg op. In het hostel konden we een tour regelen naar het Titicacameer, het hoogst gelegen meer ter wereld, en de “Floating Islands”. We vroegen of we nog even ergens konden uitrusten want we hadden nog 2 uur te gaan voordat de bus vertrok. We kregen een kamer toegewezen en hebben nog 2 uur heerlijk geslapen. Daarna kregen we nog ontbijt ook en we hoefden hiervoor maar 2.50 soles te betalen, dat is nog geen euro!!
We zijn met een busje naar het Titicacameer gereden waar we op een boot moesten overstappen. Op deze boot werkten een vrouw en een man in mooie Peruaanse kleding en we voeren ongeveer een half uurtje naar de Floating Islands. Deze eilanden zijn gemaakt van een soort aarde met wortels van een bepaald soort riet erin van één meter dik. Daarna zijn stukken van de wortels aan elkaar gebonden met stokken en touw en daarna wordt er nog een laag van 2 meter van het riet opgelegd. De eilanden worden met een soort ankers vast gezet zodat ze niet wegdrijven. Op ieder eiland wonen een aantal families en een president. De president van het eiland gaf ons een rondleiding en we mochten zelfs in zijn rieten huisje kijken. We hebben nog een stukje gevaren in een rieten scheepje en zijn niet al te lang daarna weer terug gegaan naar ons hostel. We hadden een beetje een haastig dagje, want om 2.30 moesten we alweer de bus naar La Paz halen.
Deze busreis was alles behalve saai te noemen. Na twee uur arriveerden we bij de grens, waar we weer twee nieuwe stempels hebben gekregen. Daarna reden we nog een half uurtje verder naar Copacabana. In Copacabana moesten we overstappen in een andere, gammele bus. We reden een uur toen de bus, in het donker, tot stilstand kwam. We hebben het niet zo op bussen die in het donker op eens stil gaan staan zonder dat we weten wat er gebeurt. We moesten allemaal de bus uit. Wat bleek: We waren bij het meer aangekomen en we moesten het water over. Er was alleen geen brug en we moesten met bus en al een boot op. De bus zou alleen te zwaar zijn met alle passagiers erin, dus wij moesten op een andere boot naar de overkant. We merkten al dat aardig wat mensen in de bus in de stress schoten, maar wij hebben al geleerd om met de stroom mee te gaan en maar af te wachten wat er komen gaat. Aan de overkant stapten we gewoon de bus weer in en er was niets aan de hand.
Om 22.00 uur ’s avonds kwamen we aan in La Paz waar we samen met twee meisjes die we van het vorige hostel kenden op zoek gingen naar een slaapplaats. Na alle gebroken nachten van de afgelopen tijd hebben we een heerlijke nacht geslapen en we gaan de komende dagen La Paz en omstreken verkennen.