Huacachina, Nazca en Cusco

Lieve Kijkbuiskinderen,

We hebben jullie een beetje blij gemaakt met een dode mus, want we zijn helemaal niet naar de World Surfing Games gegaan. In verband met logistieke problemen en onduidelijkheden over het programma hebben we besloten om dit evenement over te slaan. Maar!!! Gelukkig hebben we genoeg andere leuke dingen meegemaakt om jullie mee te entertainen.
Vanuit Lima zijn we met de bus naar Ica gegaan, dit was gelukkig maar 5 uurtjes, dus dat was een makkie. Ica is een klein stadje in de woestijn van Peru, waar eigenlijk niets te beleven is. Veel spannendere dingen dan een boek lezen op het plein en heerlijke smoothies drinken hebben we niet gedaan. De volgende dag vertrokken we in de ochtend naar Huacachina, 5 kilometer van Ica vandaan. Huacachina is een paradijsje op aarde, het is een Oase in de woestijn met een meertje, tropische bomen en planten en hele hoge zandduinen. Het dorpje telt 200 bewoners, en veel meer dan het meertje, de restaurantjes en de hostels is het dan ook niet. Eenmaal bij ons hostel aangekomen werden we direct verrast door en huisdier in onze slaapkamer: een kakkerlak. Daar sta je dan op je slippers met de nacht nog in het vooruitzicht. Gelukkig werd de kamer nog even grondig gereinigd voordat we in het bed kropen dus van slapeloze nachten was geen sprake. Van de restaurantjes hebben we zeker ook genoten. Volgens de lonely planet was er een restaurantje met heerlijke Banoffee Pie, dus dat moesten we gewoon proberen. En Goddelijk was ie zeker, een taartje van bescuitbodem, een dikke laag toffeespul, bananenschijfjes, chocoladeschilfers en een dot slagroom. We bevonden ons eventjes in de zevende hemel en hadden daarna meteen daarna genoeg gegeten voor een week.
Het uitzicht vanuit Huacachina is betoverend. Het is heel bijzonder om vanuit het dorpje om je heen te kijken en alleen maar zand te zien. Van dat zand hebben we dan ook dankbaar gebruik gemaakt. ´s Middags gingen we op een zogenaamde `Sand-tour’. Met een buggy (een soort Jeep zonder buitenkant, met een metalen frame en 10 stoelen) gingen we de zandduinen in. Jesus was onze gids/chauffeur en eenmaal buiten het dorpje kwamen we bij de ‘ingang’ van de zandduinen. Hier stonden een aantal vrouwen ons op te wachten omdat we ‘Sand-tax’ moesten betalen. Voor ongeveer één euro mochten we de duinen in. Jesus was een een pittige bestuurder en we raceten dan ook plankgas door de woestijn heen. De duinen zijn soms best hoog en Jesus haalde de gekste taferelen uit om de tocht zo spannend mogelijk te houden. Een oorverdovend gebulder uit de motor en af en toe een gilletje van pret van onszelf maakten het plaatje compleet. Na een overweldigende rit door het zand was het tijd voor de echte activiteit: ‘Sandboarden’. Sandboarden is eigenlijk hetzelfde als Snowboarden maar dan, je raadt het al, op het zand. Daphne had nog nooit gesnowboard dus ging op haar buik naar beneden, Irma mocht het staand proberen, maar dat ging veel te stuntelig en te langzaam dus besloten we lekker op onze buik naar beneden te racen. Het is best een beetje eng de eerste keer, want je gaat echt keihard naar beneden en je kunt niet remmen of sturen. Daarbij kwam, dat we steeds hoger en dus harder gingen. Het resultaat na een stuk of 10 afdalingen: Zand in je onderbroek, zand op je tanden, zand in je oren, maar wel de grootste glimlach op onze gezichten van de lol.
’s Avonds was het tijd voor een beetje ontlading, dus besloten we een cocktailtje te drinken in dit paradijsje. In Peru is het nationale drankje Pisco: een witte druiven brandewijn, en ze maken er heerlijke Pisco Sours van. We kwamen onze gids Jesus tegen in de bar en hij had een vriend meegenomen: ‘Julio Cesar’, hoe krijg je het voor elkaar. Behalve dit duo, waren er maar weinig mensen in de bar, maar toch kregen ze ons zover dat we dansvloer betraden. Dit hielden we echter snel weer voor gezien, want dat rondbanjeren in het zand vergt behoorlijk wat energie.
De volgende dag vertrokken we naar Nazca, een klein dorpje dat al zijn bekendheid dankt aan de Nazcalines. De Nazcalines zijn grote figuren die zijn neergelegd op de grond. Deze figuren zijn pas echt ontdekt 1930 en de theorie is dat ze zijn gemaakt tussen 400 en 650 na Christus. De lijnen zijn alleen te bekijken vanuit een vliegtuig en er zijn dan ook veel organisaties die vluchten aanbieden over de lijnen. We konden kiezen tussen twee vliegtuigjes, één voor 10 passagiers, en één voor 4 passagiers. Het voordeel van het kleine vliegtuigje was, dat iedereen een eigen raampje heeft en dat je niet over elkaar heen naar de figuren hoeft te kijken. We besloten het kleine vliegtuigje te nemen. We boekten de tour en hebben nog wat van Nazca bekeken, maar ook dit dorpje heeft weinig te bieden behalve de tours naar de lijnen.
De volgende dag werden we om half 7 opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Met een lekker uitgeslapen hoofd kwamen we op het vliegveld. We hadden niet ontbeten omdat de gids aangaf dat veel mensen misselijk worden in die kleine vliegtuigjes. En daarbij kwam, dat we vroeg zouden vliegen, dus makkelijk na de vlucht nog konden ontbijten. Door de weersomstandigheden moesten we eventjes wachten tot we mochten vliegen. Zo’n 3 uur. Onze magen begonnen tegen te stribbelen en we moesten echt iets eten. Dus wat besluit dit duo, een empanada (een soort pastijtje met vlees) op de nuchtere maag. Het smaakte wel ontzettend goed. Om 10.00 uur mochten we dan echt het vliegtuigje betreden. We hadden de achterste stoelen bemachtigd, hier kon je nog beter door de raampjes kijken. De vlucht duurde ongeveer 35 minuten en we vlogen over zo’n 12 figuren. De figuren waar een stuk kleiner en onduidelijker dan we hadden verwacht, maar de figuren werden wel steeds duidelijker naar mate we langer vlogen. Het was een superklein vliegtuigje en het schommelde en hobbelde allemaal lekker. Laten we zeggen dat we blij waren dat we na een half uur weer met beide benen op de grond stonden. Het was wel echt een hele bijzondere en gave ervaring.
Om 21.00 uur ’s avonds namen we de nachtbus naar Cusco. Omdat we de afgelopen nachten niet zo best hadden geslapen besloten we om dit keer de comfort class te nemen in de bus. We hadden superbrede leren stoelen die lekker ver naar achteren konden en daardoor was ook deze trip van 15 uur zo voorbij. We kwamen ’s morgens aan in Cusco en moesten op zoek naar een hostel. Het zonnetje scheen lekker en het was behoorlijk warm in de stad. Dit hadden we niet verwacht want iedereen had ons gewaarschuwd dat het heel erg koud kan zijn door de hoogte. Cusco ligt op 3300 meter hoogte. We liepen in de hitte, met onze backpacks door de stad op zoek naar een hostel. Cusco ligt net als Quito in een bergdal en alle straten vanuit het Plaza de Armas lopen natuurlijk omhoog. We hadden een paar hostels bekeken, maar dat was allemaal niets dus we besloten voor een hostel uit de Lonely Planet te gaan. Volgens het kaartje waren we er bijna, tot om de hoek van de straat ons een verassing stond te wachten: Een superstijle superhoge trap! Hijgend en puffend liepen we de trap op, af en toe even pauze houdend, maar we kamen boven. We mochten maar één nachtje blijven in het hostel, maar dat namen we voor lief, we waren al blij dat we onze tassen af konden doen en dat er een douche in de buurt was. De afgelopen twee dagen hebben we vooral Cusco verkend. Zondag hadden we weer geluk met een soort optocht ter ere van de vlag van Cusco, met nonnen, militairen met geweren en zwaarden en een vlaggenoptocht. In deze stad hebben we voor het eerst weer van die mooie traditioneel geklede mensen gezien. Echt de mooiste gekleurde gewaden en vaak nog met een lammetje in hun armen of een Lama. Natuurlijk lopen veel mensen er zo bij voor de foto’s en vaak willen ze dan ook geld als je een foto maakt. Wij hebben er een beetje een sport van gemaakt om stiekem foto’s van deze prachtige mensen te maken. We hebben genoten van alle mooie en leuke winkeltjes en kraampjes hier, en we zijn weer een beetje los gegaan met souvenirtjes en cadeautjes voor de mensen thuis. Het toppunt van de aankopen was wel de Peruaanse mutsen met van die flapjes… We hebben vandaag een dagtour gedaan langs een aantal Inca ruines waar we weer van alles geleerd hebben over de Inca cultuur. In de stad was het super lekker warm de hele dag en liepen we in onze korte broek met een hemdje. Maar toen we eenmaal naar de ruines gingen was het een ander verhaal. De ruines lagen op 3600 meter hoogte en Irma had niet echt een vestje mee. Zag er leuk uit hoor, korte broek, gympies en twee sjaals om schouders en middel heen gebonden.
We hebben ook een andere tour geboekt waar we morgen aan gaan deelnemen. Veel mensen doen de zogenaamde Incatrail richting de Machu Picchu, maar deze moet al weken van te voren geboekt zijn en daar hadden wij natuurlijk geen zin in. Gelukkig bieden ze hier een heleboel alternatieve tours aan en we hebben iets leuks uitgekozen. Een inca-jungle tour waarbij we één dag gaan mountainbiken, twee dagen gaan wandelen, onder anderen door de jungle en één hele dag de Machu Picchu gaan bezoeken. We hebben er heel veel zin in en gaan vanavond onze tassen inpakken voor de tour. En we gaan onze nieuwste aankoop proberen: Oreo’s met pindakaas!!! Spannend!!