Spaanse les en Otavalo

Het is weer een tijdje geleden sinds ons laatste verslag, maar er is dan ook weer een heleboel gebeurd!
Vorige week zondag zaten we om 13.00 uur in het hostel vol spanning te wachten tot Gustavo van de Spaanse school ons zou ophalen. Iedere keer als de bel ging sprongen we op! We waren een beetje nerveus, we wisten namelijk helemaal niet wie ons zou ophalen, waar we de komende week gingen slapen enzovoorts. Om 13.30 uur kwam er een man met een klein meisje op zijn arm het hostel binnen: Gustavo met zijn 3 jarige dochtertje. We werden direct begroet met een zoen op onze wang en een dikke knuffel. We werden met een mooie auto naar ons gastgezin gebracht. Ofwel onze gastmoeder. Señora Pilar was ons hele gezin. Een vrouw van ongeveer 60 jaar in een gigahuis. We hadden eerder een hele familie een krakkemikkig huisje verwacht, maar hier konden we ook wel aan wennen! Ook door Señora Pilar werden we meteen geknuffeld en gezoend en hartelijk welkom geheten. We hadden op de boven verdieping allebei onze eigen slaapkamer met tweepersoonsbed, een badkamer voor ons tweeën en een soort miniwoonkamertje voor onszelf. Dit hadden we echt niet verwacht! Maar Señora Pilar was ontzettend aardig en we werden meteen aan de eettafel in de keuken neergezet. Onze eerste almuerzo was Spinaziesoep (al een hele maaltijd opzich) en daarna nog rijst, vlees en salade. We konden het eigenlijk niet op, maar ja, je wilt niet onbeleefd zijn. We hebben ons dus maar helemaal volgestopt met alles wat ons voorgeschoteld werd. In Ecuador is het normaal om tussen de middag groot te eten en dan 's avonds alleen wat brood te eten. Onze avondmaaltijd was een hele openbaring. Daphne heeft kaas gegeten, en allebei hebben we een grote mok warme(!!) melk gedronken. We konden natuurlijk niet weigeren, maar we hebben er uiteindelijk wel erg om gelachen. Vervolgens kregen we twee keer per dag warme melk bij ontbijt en avondeten, dus inmiddels zijn we helemaal gewend. Dat señora Pilar van een hogere stand was, was ons al wel opgevallen. Maar maandag kwam er ook nog een meisje van 18, Veronica, die haar hielp in de huishouding. We voelden ons soms een beetje ongemakkelijk, want het meisje leek soms een beetje op assepoester. Ze maakte iedere dag ons bed op, zorgde voor het eten, hield alles schoon, ze deed echt heel veel. Op één van de middagmaaltijden hadden we het een beetje moeilijk. We kregen namelijk choclo, een soort jonge maïs nog aan de kolf. Toen onze gastmoeder even naar de woonkamer was gelopen gebeurde er iets ongemakkelijks. Irma was hard aan het werk om die maïskorrels van de kolf af te slopen zoals Señora Pilar ons dat voorgedaan. Maar toen gebeurde er iets, de vork schoot los en de korrels vlogen letterlijk metersver weg. We kregen een lachstuip in stilte en zonder dat iemand het merkte konden we de korrels snel weer oprapen en doen alsof er niets was gebeurd. Verder ging het eten trouwens best goed hoor haha.
Maandag begon onze eerste Spaanse les, het was ongeveer 25 minuten lopen vanaf het gasthuis en we moesten om half 9 beginnen. Bij de school werden we ook direct weer omhelst en gezoend door Veronica, onze lerares. Ook Gustavo was aanwezig en wederom zoenen en knuffels. Mensen zijn hier erg knuffelig merken we al. De lessen waren superleuk en leerzaam. We hebben vooral veel herhaald wat we al in Nederland hadden geleerd, maar weer vergeten waren. We zijn samen met onze lerares naar een grote indoor markt geweest, waar we fruit hebben geproefd, heel veel groente en voedsel hebben bekeken en waar de varkens ons nog half aankeken terwijl ze van achteren al bijna opgegeten waren, en waar de hersenen op een schaaltje in de vitrine lagen. Het was zeker weten een ervaring. We hebben ook nog een salsales gehad. Dat was flink zweten, ondanks dat we de basis al kende was het toch heel erg leuk.
Zaterdagochtend hebben we afscheid genomen van Señora Pilar en zijn we met de taxi naar het grote busstation gegaan om naar Otavalo te vertrekken. Eenmaal bij de bussen bleek dat deze alleen om 7 uur 's morgens en 3 uur 's middag ging. Het was op dat moment 9 uur 's morgens. Zo lang gingen we dus niet wachten. Er bleek nog een ander busstation te zijn meer in het noorden van Quito waar ieder uur een bus vertrok. We konden daar met de trolleybus heen, maar dit wordt ten zeerste afgeraden met veel bagage, omdat het toch niet helemaal veilig is. Dus namen we weer een taxi. Bij dat busstation ging allemaal een stuk sneller, we kochtten een kaartje voor $2,50 per persoon en werden meteen de bus in begeleid. Binnen 10 minuten vertrok de bus, en na nog 10 minuten hadden we het al aan de stok met de kaartjesman in de bus. Wat bleek, een verkeerde maatschappij had ons een kaartje aangesmeerd naar Ibarra, in plaats van Otavalo. Dus we moesten een nieuw kaartje kopen voor $2.00. Na 2 minuten waren we er al weer overheen hoor, want was is nou 5 dollar meer of minder!?
De busrit duurde iets langer dan 2 uur, en we zagen de mooiste berglandschappen. De bus was prima, genoeg zitplaats, en geen indrukken van het bijna uit elkaar vallen van de bus. Onderweg stapten er steeds mensen in en uit. Soms terwijl de bus nog reedt. Er kwamen verkopers met ijsjes, water en chips, en ook zij gingen na een paar minuten weer de bus uit. Het was heel bijzonder om te zien. We arriveerden in Otavalo om 12.00 uur en moesten voor het eerst op zoek naar een slaapplaats. Dit was niet al te moeilijk, want na 5 minuten lopen hadden we een superleuk hostel gevonden. Een Amerikaanse eigenaar, beschilderde muren, een dakterras met hangmatten, een openhaard en een tweepersoonskamer met gedeelde badkamer (met warm water!!). Helemaal top dus. Na onze spullen gedumpt te hebben gingen we naar de grootste trekpleister van Otavalo: De gigantische zaterdagmarkt. Hemel op aarde voor ons! Overal mooie gekleurde stoffen, tassen, sieraden, hoeden, muziekinstrumenten, eten en ga maar door! We hebben ons nog behoorlijk ingehouden, maar we konden het toch niet laten om toch wat spullen te kopen. We hadden de grootste pret in het afdingen op de spullen, en het ging ook steeds makkelijker!
Er scheen wel een aardig uitgaansleven te zijn in Otavalo in het weekend dus we gingen er opuit! Na een uur door het centrum te hebben gelopen was het enige feestelijke wat we tegenkwamen alle auto's die rondjes bleven rijden met hele harde muziek aan. Na een tijdje kwam er toch wel leuke muziek uit een zijstraatje en we zagen allemaal mensen dansen dus we dachten: "hier moeten we zijn". Wat ongemakkelijk namen we een colaatje en gingen wat afwachtend op een bankje zitten te kijken naar alle dansende mensen. En al snel stonden er twee kerels voor onze neus die met ons wilden dansen. we sloegen nog even af, we hadden iets meer nodig dan een halve cola voor dit soort activiteiten.
Het viel ons al op dat er mensen waren van alle leeftijden in deze tent. Waarom, werd ons al snel duidelijk. Er kwam een gigantische verjaardagstaart met kaarsjes tevoorschijn en de DJ haalden al zijn verjaardagshits uit de kast. Wat bleek; drie kwart van de aanwezigen deze avond waren de bezoekers van een verjaardagsfeest! We voelden ons op dat moment nog minder op ons gemak. Na een tijdje kwam de moeder van de jarige zelfs nog naar ons toe met een stukje taart! Verder hebben we het deze avond niet zo laat gemaakt, maar gelachen hebben we zeker!
Het hostel organiseerde ook allerlei tours in de omgeving, behalve op zondag. Dat was voor ons dus weer een beetje jammer. We wilden wel iets actiefs gaan doen maar we wisten niet precies was. Zondagochtend bij het ontbijt wisten we het nog steeds niet helemaal en toen werden we aangesproken door een Belgische vrouw (Anja) die had gehoord dat wij uit Nederland kwamen. Ze was alleen op reis en wilde graag een wandeling gaan maken, maar durfte niet zo goed alleen. We besloten met zijn drieën op pad te gaan. Een wandeling waarvan de meneer van het hostel zei dat het 25 minuten duurde, heeft ons zo'n 2 uur bezig gehouden. We liepen bergopwaarts naar een soort magische boom voor de locals. Wij vonden vooral dat daar een prachtig uitzicht was. Overal om ons heen zagen we bergen, een groot meer en wat huisjes hier en daar. Super mooi.
We moesten nog een stuk verder lopen voor El Parque Condor. Een Roofvogelopvang waar een heel park omheen gebouwd is. We zagen een soort demonstratie met de roofvogels, maar de meeste vogels kwamen niet meer terug nadat de vogelverzorger hem los had gelaten. Daar moesten ze nog even op trainen.
Bergafwaarts ging een stuk beter en makkelijker en rond twee uur waren we weer terug bij het hostel. Anja ging meteen met de bus terug naar Quito en wij gingen onze blaren verzorgen. Mischien hadden we die wandelschoenen toch iets beter moeten inlopen haha ;)
Maandag hebben we na het ontbijt weer een bus terug gepakt naar Quito. Dit keer in één keer het goede kaartje en de goede bus. We zagen op de terugweg nog de besneeuwde top van de Cotapaxi, wat wel vet was om te zien. In Quito hadden we al snel een nieuw hostel gevonden. Binnen 5 minuten zagen we een jongen in een oranje voetbalshirt. Zo zijn de Nederlanders wel heel makkelijk te herkennen!
Ondanks dat het maandag was, moesten we nu toch echt een keertje een soort van uit. We hebben het "leidseplein" onveilig gemaakt en een cocktailtje gedronken.
Dat waren in een notendop onze belevenissen van de afgelopen tijd. Morgen vertrekken we naar de Galapagos!!! We hebben er superveel zin in, we gaan 8 dagen met een soort motor zeilboot de eilanden langs en we hopen veel dieren te gaan zien.

We willen iedereen ontzettend bedanken voor alle reacties op de site. Het is voor ons iedere keer weer heel leuk om alles te lezen. Dus ga zo door!! :)

We hebben trouwens ook onze terugvlucht inmiddels geboekt. (oké, het is nog ver weg, maar dan weten jullie het vast). Op 21 april 2011 komen we om 14.10 vanuit Londen weer thuis.

Tot die tijd houden we jullie van alles op de hoogte. Tot snel!